Najstarsza wzmianka o nim pochodzi z 1349r. Prawdopodobnie jednak już w l ćwierci XIV w. istniał w Głogowie murowany ratusz. Najstarszą częścią bloku śródrynkowego była, założona na planie kwadratu wieża, której powstanie datuje się na schyłek XIII w. Odtworzona w latach 1994-1996, posiada w przyziemnej części z fundamentem fragment oryginalnego muru. średniowieczny ratusz miał być budowlą dwuskrzydłową. Ze skrzydła zachodniego założonego na planie prostokąta, dobudowanego po południowej stronie wieży, zachowały się jedynie fragmenty fundamentów i ścian piwnicznych. Skrzydło południowe wzniesione w XV w. było budowlą dwutraktową - zachowała się z niego ściana wschodnia do wysokości piętra. Na wschód od wieży rozciągały się w średniowieczu sukiennice, jeszcze dalej w miejscu gdzie dzisiaj stoi teatr - ławy mięsne. W XV w. lub pod koniec XIV w. wybudowano dwunawową halę, której pokaźne relikty stanowią zręby wschodniej części obecnego ratusza. Był to tzw. smatruz. Jego piwnice przetrwały do dziś niemal bez zmian. Zachowały się też częściowo niektóre ściany, np. północna. W smatruzie znalazły się ławy szewskie, handlowano płótnem, a część pomieszczeń wykorzystywano na magazyny. Na przełomie gotyku i renesansu nastąpiła przebudowa w zachodniej części smatruza. Powstały wtedy m.in. dwie sklepione sale przeznaczone na gospodę, jedna większa została nakryta sklepieniem sieciowym opartym na centralnym piaskowcowym słupie (po zawaleniu się w latach 70-tych, sklepienie odtworzono). Druga mała salka otrzymała sklepienie kryształowe. Przed wojną była we wspomnianych salach restauracja. Często nawiedzające miasto pożary nie ominęły ratusza, m.in. w 1420r., w 1433 , 1574, 1615, 1678. W okresie renesansu przebudowano część wschodnią parteru smatruza. Powstała wtedy zachowana do dzisiaj sala nakryta sklepieniem kolebkowym, wspartym na trzech piaskowcowych słupach o przekroju ośmioboku. Jedna z kolumn ma starty aż do rdzenia trzon. Są to ślady ostrzenia białej broni. Niegdyś był tutaj odwach. W dawnym ratuszu na I piętrze, znajdowała się sala posiedzeń rady miejskiej, na II piętrze pokój sesji sądowych, kancelaria, stare archiwum, ratuszowa registratura. W latach 1751-1773 na piętrze smatruza znajdował się kościół reformowany. W 1820r. urządzono tam salę koncertową. W latach 1832-1835 ratusz gruntownie przebudowano wg projektu A. Sollera, jednego z najlepszych uczniów K.F. Schinkla. Główne elewacje, zachodnia i południowa, zostały zakomponowane symetrycznie z motywów charakterystycznych dla klasycystycznej stylistyki szkoły berlińskiej. W części wschodniej pozostały elementy dawnej budowli. Dwuskrzydłowa zachodnia część została wzniesiona od fundamentów. Otrzymała surowy klasycystyczny wystrój elewacji. Część wschodnia stanowiła kolejną adaptację dawnego smatruza. Elewacje tej części wykonane w stylu florenckiego renesansu, wyróżniają się bogatym zasobem form architektonicznych i dekoracyjnych. W takiej postaci przetrwał ratusz do 1945r. kiedy został podobnie jak większość budynków w mieście mocno zniszczony.
