|
Stary Rynek 52 zwana Kamienicą Ridtowską – wspomniana w 1472, przebudowana w 1573, w 1556 przeszła w ręce rodu Ridtów, kupców z Poznania i Gdańska. Według zapisków w 1779 należała do Teofili Szłordzkiej z Działyńskich, pani na zamku kórnickim. Po wojennych zniszczeniach odbudowano ją w formie renesansowej, zdobiąc fasadę sgraffito przedstawiającym holk oraz herby Poznania, Gdańska, Torunia i Warszawy. Z kamienicą wiąże się legenda zapisana w Kronice benedyktynek poznańskich. Otóż Krzysztof Ridt, syn ...
Stary Rynek 51 – również odbudowana według ryciny z 1841 po wojennych zniszczeniach. Jednym z jej właścicieli był Filippo „Kallimach” Buonaccorsi, który otrzymał ją od Kazimierza Jagiellończyka po tym, jak w 1487 spłonął jego dom w Krakowie. Sławnego właściciela upamiętnia jego herb w otoczeniu gmerków poznańskich mieszczan. Sam Kallimach prawdopodobnie nigdy jednak tu nie gościł, gdyż po kilku tygodniach sprzedał ją włoskim kupcom – Pawłowi i Stefanowi de Promontorio. Od początku XIX wieku była zamieszkiwana ...
Stary Rynek 50 nazywana Kamienicą pod Daszkiem lub Kamienicą doktora Mikana – po zniszczeniach z 1945 została odtworzona w stylu późnogotyckim na podstawie ryciny z 1841. Pierwotnie fasada była trójosiowa, dopiero w czasach nowożytnych utworzono dodatkową, istniejącą do dziś oś. Na ścianie znajduje się tablica ukazująca stan wody podczas powodzi z 1736. Była to największa powódź w historii miasta. Nazwa „pod Daszkiem” pochodzi od znajdującego się w niej lokalu serwującego wina w butelkach i na kieliszki ...
Stary Rynek 49 – kamienica po raz pierwszy wspomniana w 1514. Jednym z właścicieli tej kamienicy był Jakub Ligęza, do którego należała ona w latach 1648–1687. Dzięki temu, że Ligęza był lekarzem Jana Kazimierza, właściciele kamienicy otrzymali szereg przywilejów zwalniających z należności wobec miasta. W latach 1893–1905 zamieszkiwała ją rodzina Loevy – jedna z najbogatszych rodzin żydowskich w Poznaniu zajmująca się m.in. handlem i produkcją mebli. W 1945 została zburzona do poziomu piwnic. Odbudowano ...
Stary Rynek 48 nazywana Kamienicą Goskiego – nazwa pochodzi od lekarza, astrologa i burmistrza Kaspra Goskiego, który był jej właścicielem w latach 1559–1573. Do współczesnych czasów dotrwały gotyckie mury oraz fasada od podwórza, pierwotny układ wnętrz, a na parterze renesansowy strop wykonany z profilowanych belek. Na przełomie XIX i XX wieku żydowska rodzina Königsbergerów, spokrewniona z Danzigerami, sprzedawała w kamienicy meble firmy Königsberger Gebrüder Möbelfabrik. Od 1900 roku Władysław ...
Stary Rynek 47 zwana Kamienicą Winklerowską – nazwa pochodzi od rodu Winklerów, którzy byli jej właścicielami przez około 150 lat, począwszy od 1492, kiedy to nabył ją pisarz miejski Błażej Winkler. Jego syn Jan Winkler w drugiej połowie XVI wieku został burmistrzem Poznania. Dalsza historia kamienicy łączy się z parcelą nr 46 ze względu na ich późniejsze połączenie. Wypalona w 1945, została odbudowana w 1955 z fasadą pseudoklasycystyczną na podstawie fotografii nieistniejącej już elewacji kamienicy ...
Stary Rynek 46 nazywana Kamienicą Czarnkowskich – wzmiankowana w 1530. Stosunkowo wcześnie przeszła w ręce szlachty, początkowo Opalińskich, później do Czarnkowskich, a następnie w końcu XVIII wieku do Jana Jakuba Kluga – nobilitowanego kupca, bankiera i przemysłowca. W latach 1848–1914 należała, wraz z kamienicą nr 47, do żydowskiej rodziny Danzigerów. Zniszczona w 1945, została w latach 1954–1955 odbudowana w stylu barokowym. Na kamienicy znajduje się tablica poświęcona Zdzisławowi Szulcowi, którego ...
Stary Rynek 45 nazywana Kamienicą Grodzkich – nazwa pochodzi od Mikołaja Grodzkiego, który nabył ją pod koniec XV wieku od kanonika kapituły poznańskiej oraz lekarza Wawrzyńca. Pierwotnie gotycka kamienica została przebudowana w dobie baroku. Na przełomie XIX i XX wieku istniało w niej Towarzystwo Ubezpieczeń Ogniowych, a w piwnicach winiarnia i hurtownia win prowadzona przez żydowskiego kupca Leopolda Goldenringa. Następnie była zamieszkiwana przez bogatą, niemiecką rodzinę Goldenringów, która ufundowała ...
Stary Rynek 44 – pierwszą budowlą na miejscu narożnikowej kamienicy była drewniana chata z drugiej połowy XIII wieku, a pierwsza murowana kamienica powstała w pierwszej połowie XV wieku. W XV wieku dobudowano do niej piętro magazynowe, później przekształcone w mieszkalne. Całkowicie zniszczona w 1945, odbudowana w 1955 w formie z końca XVIII wieku na podstawie zachowanych archiwaliów. Spośród jej właścicieli należy wymienić Jana Tomickiego, kasztelana gnieźnieńskiego, który odegrał znaczącą rolę podczas ...
Stary Rynek 43 – pierwszą budowlą na miejscu kamienicy była drewniana chata z drugiej połowy XIII wieku, a pierwsza murowana kamienica powstała w pierwszej połowie XV wieku. Do dziś zachowały się gotyckie mury oraz pierwotny układ pomieszczeń. W sieni widoczny gotycki łuk, zaś na I piętrze w jednej z izb znajduje się późnogotyckie sklepienie żebrowe. Klasycystyczna fasada powstała w XIX wieku, zaś jej renowacja nastąpiła w latach 1955–1956. Wówczas również, na podstawie fotografii, odtworzono sklepienie ...
Stary Rynek 42 – pierwsza wzmianka pochodzi z 1439 roku. Zachowały się w niej gotyckie mury zewnętrzne, w tym elewacja od podwórza ozdobiona trzema ostrołukowymi blendami, oraz średniowieczny układ pomieszczeń. Na parterze znajduje się kasetonowy strop z pierwszej połowy XVI wieku i późnobarokowa balustrada schodów. Na piętrze, natomiast, wykonany w XVIII wieku strop i podłoga w ozdobne kwadraty. Barokowa fasada, która została uszkodzona podczas II wojny światowej, pokryta jest sgraffito wykonanym ...
Stary Rynek 41 nazywana Apteką pod Białym Orłem – przetrwała niemal nieuszkodzona II wojnę światową, dokonano jedynie korekty wysokości elewacji. Barokowa fasada pochodzi z XVIII wieku, w piwnicy zachowało się gotyckie sklepienie, na parterze renesansowe sklepienie kolebkowe z lunetami, datowane na drugą połowę XVI wieku, zaś na piętrze w jednej z izb od podwórza modrzewiowy, renesansowy strop. Przez wiele lat, począwszy od 1564 roku, mieściła się tu Apteka pod Białym Orłem, która w latach 90. XX ...
|
|
