Kamienica „Dom Długosza” przy ul. Kanoniczej 25 jest budynkiem jednopiętrowym z dziedzińcem wewnętrznym. Składa się z piętrowej części frontowej od ul. Kanoniczej oraz trzech piętrowych oficyn północnej, południowej i zachodniej. Piwnice budynku znajdują się jedynie pod budynkiem frontowym w części południowo-wschodniej oraz pod oficyną zachodnią.
Budynek jest obiektem zabytkowym (rejestr zabytków nr A-51). Wzniesiony w I poł. XIV wieku był wielokrotnie przebudowywany, a jego wnętrza przekształcane. Podniósł się także poziom ulic wokół niego
OPIS OBIEKTU
Budynek frontowy kamienicy zajmuje całą szerokość działki od strony ul. Kanoniczej. Od południa ograniczony jest ulicą Podzamcze, a od północy styka się z kamienicą nr 23. Oficyna południowa stoi kalenicowo do ul. Podzamcze i styka się ze szczytem skrzydła budynku frontalnego.
Oficyna tylna, w zachodniej części działki graniczy z zabudowaniem seminarium.
Oficyna północna, znajduje się pomiędzy budynkiem nr 23 oraz jego oficyną od strony zachodniej.
Wzajemny układ budynku frontowego oraz oficyn tworzy pośrodku niewielki dziedziniec. Ścianę północną stanowi natomiast ściana szczytowa oficyny domu nr 23 oraz oficyna północna.
Fasada od ulicy Kanoniczej jest piętrowa, sześcioosiowa na piętrze, pięcioosiowa na parterze, z dwoma szkarpami od południa , o regularnym rytmie okien. Parter budynku od strony południowej jest znacznie pogrążony w ziemi ze względu na podniesienie wylotu ulicy. Elewacja boczna od strony ulicy Podzamcze jest zeszkarpowana w 2/3 szerokości, trójosiowa, na piętrze, dwie osie zgrupowane od zachodniej strony. W części parteru, nad poziomem chodnika, w osi zachodniej widoczne małe okno bez dekoracji architektonicznych. W narożniku widoczne przedstawienie Madonny z Dzieciątkiem na półksiężycu (kopia fotograficzna) . Obraz zamknięty kamiennym obramieniem i szybą od lica z drewnianą prostą listwą.
Elewacja oficyny południowej wysunięta jest na południe w stosunku do elewacji bocznej budynku frontowego. Przykryta jest dachem polskim, łamanym, czteroosiowa w partii piętra, w trzeciej osi od zachodu w miejsce okna usytuowana jest kamienna tablica fundacyjna z dawnego domu psałterzystów na Wawelu.
Elewacja zachodnia oficyny południowej jednoosiowa , oś piętra przesunięta na północ. Stolarka okienna analogiczna jak na elewacji południowej.
Budynek frontowy oraz oficyny południowa i zachodnia w wyniku rozbudowy i przebudowy zawierają ściany zarówno z wątkiem kamiennym (XV-wieczny, z niewielkimi łamanymi kamieniami o dość swobodnym układzie, brak w nim warstw wyrównawczych.) jak i ceglane z II poł. XV w. mają wątek o układzie polskim z gotyckiej cegły oraz wątki z II poł. XVI w. kamienno-ceglane. Pozostałe partie z kamienia i cegły to efekt przemurowań w późniejszych okresach.
Elewacja pokryta jest tynkiem współczesnym założonym na całej powierzchni podczas prac remontowych prowadzonych w latach 1996-1999.
Źródło: PROGRAM PRAC KONSERWATORSKICH DOTYCZĄCY ELEWACJI FRONTOWEJ, BOCZNEJ I POŁUDNIOWEJ
STOLARKI OKIENNEJ I DRZWIOWEJ ORAZ ELEMENTÓW DREWNIANYCH W OBRĘBIE DZIEDZIŃCA W KAMIENICY „DOM DŁUGOSZA” PRZY UL. KANONICZEJ 25 W KRAKOWIE - Opracowała: mgr Anita Doniec konserwator dzieł sztuki
Ważniejsze fazy przebudowy
Faza I wzniesienie domu w trakcie frontowym w 1 poł. XIV w.
Faza II pogłębienie traktu frontowego, budowa oficyny bocznej, ok. 1430 r.
Faza III przebudowa pd części traktu frontowego, 3 ćw. XV w.
Faza IV przebudowa sieni wejściowej, pocz. XVI w.
Faza V renesansowa przebudowa w trakcie tylnym, 4 ćw. XVI w.
Faza VI przebudowy późnobarokowa 2 poł. XVIII w.
Faza VII Rozbudowa z 1873 r.
Faza VIII przebudowa w 1880 r .
Faza IX przebudowa w 1900 r.