Kościół zbudowany w latach 1911-1912 przez firmę Andreasa Ernsta według projektu architekta Ludwiga Schneidera z Wrocławia. Początkowo kościół filialny parafii w Szalejowie Górnym, 1. października 1923 r. podniesiony do rangi kościoła parafialnego. Budowla w stylu neobarokowym (z elementami postsecesyjnymi), jednonawowa z transeptem i wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Rozczłonkowaną bryłę akcentuje wieża zwieńczona smukłym, baniastym hełmem. Bogato dekorowane elewacje, zwłaszcza szczytowe. Ołtarz główny z drewna lipowego i sosnowego (według projektu Ludwiga Schneidera) oraz ołtarze boczne i jeden z konfesjonałów wykonało Stowarzyszenie Mistrzów Stolarskich z Nysy (drugi konfesjonał wykonał w 1938 r. stolarz Wagner z Kłodzka). Znajdujący się w ołtarzu głównym obraz Matki Boskiej Wniebowziętej (kopia dzieła Bartolomé Estebana Murillo), św. Antoniego w ołtarzu bocznym oraz obrazy Drogi Krzyżowej namalował Oswald Völkel z Monachium-Gräfelfing. Witraże w oknach wykonano według projektu malarza Lercha z Düsseldorfu. Organy zbudował w 1914 r. organmistrz Joseph Lux z Lądka-Zdroju. Dzwony odlane w 1912 r. przez firmę Alberta Bierlinga z Drezna zostały w 1917 r. skonfiskowane na potrzeby armii. Powtórnie wykonane w 1927 r. w firmie „Bracia Ullrich” z Apoldy dzwony „Paulus”, „Franziskus” i „Maria” w 1941 r. również przekazane zostały na cele zbrojeniowe (zachował się jedynie wcześniejszy – z 1912 r. – dzwon „Józef’). Podświetlany zegar na wieży kościelnej ufundował w 1924 r. fabrykant Franz Wittwer. Instalację firmy Theodor Mahr Söhne G.m.b.H. z Aachen, służącą do ogrzewania wnętrza kościoła ciepłym powietrzem, wykonała w 1939 r. firma Josefa Goebla. Na miejscu tablic pamiątkowych ku czci mieszkańców Polanicy poległych podczas I wojny światowej znajduje się ołtarz z łaskami słynącym obrazem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, przeniesionym w 1945 r. z kościoła gimnazjalnego w Stanisławowie. W 2006 r. na wieży kościelnej zawisły nowe dzwony „Ignacy”, „Georg” i „Maria”. [bynio]