Friedrich von Gellhorn poślubiając w 1608 roku dziedziczkę dóbr pieszyckich Marie von Reibnitz, stał się ich właścicielem. Szybko pomnożył majątek, dochodząc do prawdziwie wielkopańskiej pozycji. To on wzniósł luksusową późnorenesansową rezydencję w miejscu obecnego zamku. Kamień węgielny pod nowy pałac położony został 6 IV 1615 roku. Po śmierci Friedricha (26 III 1636 r) ojcowiznę objął Ernst von Gellhorn. W 1643 roku czyli pod koniec wojny 30 letniej (1618 - 1648) ufortyfikowano zamek wałem i - do dzisiaj widoczną - podwójną fosą z mostem zwodzonym. Stworzył w Pieszycach najświetniejszą rezydencję w księstwie, spełniającą wszystkie wymogi najnowszej mody z przepysznymi ogrodami wokół zamku. Ernst zmarł 3 IV 1679 roku pozostawiając mocno zadłużony majątek dzieciom. 16 VI 1705 roku dobra Pieszyckie wraz z pałacem zakupił bogaty i niezwykle przedsiębiorczy kupiec jeleniogórski Bernhard Bonit von Mohrenthal. To on przebudował pałac. Przeprowadzonymi gdzieś w latach 1705 - 1710 pracami kierował znany budowniczy śląski Martin Frantz Młodszy z Legnicy. Nowe rozwiązanie utrzymywało dotychczasowy układ brył, dotyczyło zaś przede wszystkim nałożenia dachów mansardowych oraz wprowadzenia wystroju barokowego. I tenże właściciel także bankrutuje, a dobra pieszyckie w 1721 roku kupuje hrabia Erdmann von Promnitz, pan na Pszczynie i Żarach. W 1742 roku we wschodnim skrzydle zamku organizuje kościół ewangelicki. Na jego potrzeby wyburzono sklepienie pomiędzy znajdującą się na parterze ujeżdżalnią i salą balową na pierwszym piętrze. W 1746 roku kościół wyposażono w organy. Bezdzietny hrabia w 1765 roku w testamencie swoje dobra przekazuje potomkom siostry, czyli hrabiemu Christianowi Friedrichowi von Stolberg - Wernigerode. W 1795 roku rozebrany zostaje hełm wieży, a w jego miejsce wybudowano taras widokowy z balustradą i chińskim parasolem. Od 1809 roku pałac Pieszycki staje się stałą siedzibą hrabiów Stolberg - Wernigerode, którzy dokonują kolejnych modernizacji w 1842 r. i 1874 r. Tuż przed wybuchem II wojny światowej pałac wciąż był w posiadaniu rodziny Stolberg - Wernigerode. Jego właściciele mieszkali jednak w innej części Niemiec, a do Pieszyc przyjeżdżali okazjonalnie. W pałacu rezydował jedynie zarządca i personel. Pełna parą pracował natomiast (nieistniejący dzisiaj) browar usytuowany między kościołem św. Jakuba a pałacem. W latach II wojny światowej w pomieszczeniach zamkowych zorganizowano kobiecy obóz pracy. Po 1945 roku cały kompleks wraz z browarem zajęła na krótko Armia Czerwona. Pobyt żołnierzy radzieckich zakończył się całkowitą dewastacją browaru. Nie pozostało śladu po jego wyposażeniu. Rozszabrowano również wyposażenie pałacu. w połowie lat 60. XX wieku obiekt zamknięto. Nieremontowany, słabo zabezpieczony przed złodziejami, wandalami i niszczycielskimi działaniami sił przyrody, pałac szybko popadł w zupełną ruinę. W grudniu 2000 r nowymi właścicielami zamku zostało małżeństwo Hajdukowie. Natychmiast przystąpiono do remontu zamku.(na podstawie monografii której wydanie sfinansował Urząd Miejski w Pieszycach
W czerwcu 2006 roku pałac został udostępniony dla zwiedzających po trwającym 6 lat remoncie. Odbudowa pałacu jest najważniejszą tego typu prywatną inwestycją w Europie, zarówno pod względem rozmachu jak i staranności oraz jakości wykończenia fasady i wnętrz (źródło "Rocznik Dzierżoniowski 2006"). PS. Zdjęcia pieszyckiego zamku także na stronie
