Na grafice F.B. Wernera z 1748 r. pomiędzy kościołem św. Bartłomieja i plebanią widnieje duży drewniany ewangelicki dom modlitwy. Jednak już w latach 1751÷1754 w tym miejscu powstał barokowy kościół ewangelicki. Jest to stosunkowo duża (17 x 25 m), murowana, otynkowana budowla salowa założona na rzucie prostokąta na osi NW-SE. Na osi prostokątna (5 x 8 m), masywna wieża zegarowa. Nawa nakryta krytym blachą dachem mansardowym z lukarnami, wieża zwieńczona cebulastym hełmem z prześwitem, również krytym blachą. Elewacja boczna nawy 5 osiowa, krótsza 3-osiowa. Naroża nawy i wieży oraz płaszczyzny elewacji dzielone lizenami w tynku. Wnętrze nawy oświetlają duże okna zakończone łukiem pełnym, w opaskach z kluczem. Od NE co drugie połączone z portalem. Okna wieży w dolnej kondygnacji prostokątne w opaskach, środkowej zamknięte półkoliście w opaskach z kluczem, pod hełmem zamknięte półkoliście. Duże salowe wnętrze z trzech stron otaczają kondygnacje empor wsparte na 8 słupach. Wyposażenie wnętrza z okresu budowy kościoła, głównie przeniesione z d. katolickiego kościoła parafialnego. Warto zwrócić uwagę na drewniane, polichromowane ołtarze, takąż chrzcielnicę oraz na figury, krzyże i obrazy olejne. Drewniana, polichromowana ambona pochodzi z XVII w., a prospekt organowy i organy z połowy XVIII w.
dariuszfaranciszek