Obecny Dom Pomocy Społecznej rozpoczął oficjalną działalność jako Dom Przytułku Starców i Kalek w dniu 1.I. 1840 r., w dostosowanych do tego celu obiektach dawnego klasztoru pijarów (zbudowanego w 1675 r.), w 1819 r. przekształconych w koszary. Utworzenie przytułku wynikało z narastającego po upadku powstania listopadowego poziomu biedy, włóczęgostwa i żebractwa w Warszawie. Obiekty koszar, w celu utworzenia w nich przytułku, przekazał w darze Radzie Opiekuńczej Instytutów Dobroczynności (na której czele stał hr. August Potocki, właściciel dóbr wilanowskich), feldmarszałek Iwan Paskiewicz –Książę Warszawski i Namiestnik Królestwa Polskiego, wraz z darowizną na cele adaptacji.
Na początku 1840 r. do Domu Przytułku Starców i Kalek przywieziono z Warszawy ok. dwustu ubogich, z których większość stanowili chorzy. Do 1851 r. przytułek udzielił pomocy 1069 pensjonariuszom, wśród których byli epileptycy, upośledzeni umysłowo, niewidomi, niemi, kalecy bez rąk i z bezwładnymi rękami, chorzy z nieuleczalnymi ranami, starcy. Koszty utrzymania przytułku pokrywane były w znacznej części z ofiar mieszkańców Warszawy.
Po upadku powstania styczniowego, wskutek zaprzestania dotowania przytułku przez dwór cesarski i Namiestnika Królestwa Polskiego, liczba jego pensjonariuszy zmniejszyła się do około 100. Wskutek narastających w kolejnych latach problemów finansowych, w 1905 r. ośrodek został przekazany Wydziałowi Zdrowia Zarządu Miasta Warszawy, stają się zakładem państwowym aż do końca lat 90. XX w., gdy został przekazany samorządowi powiatu piaseczyńskiego.
[jawc, wg ]