Pierwsza wzmianka o budowli pochodzi z 1277, należał do największych warowni Bolka I, księcia świdnicko-jaworskiego. Należy sądzić, że początkowo ograniczono się wyłącznie do wzniesienia kamiennej wieży, założonej na planie koła przechodzącego ku południowi w ostry dziób, umieszczonej w najwyższym punkcie wzgórza, wieża stanowi jedyny tego typu przykład umocnienia w Polsce. Ten potężny wielokondygnacyjny masyw wieńczy grzebień renesansowej attyki. Całkowite ukształtowanie zamku, otoczenie go murem z bramą i powiększenie domu mieszkalnego nastąpiło w latach 1301 - 1353 za panowania Bernarda i Bolka II, książąt świdnicko-jaworskich. W 1392 r. Bolków przeszedł we władanie królów czeskich i dopiero w 1462 roku został zdobyty przez mieszczan wrocławskich i świdnickich. W XVI wieku zamek należał do rodziny Salzów i wówczas to w latach 1540-1549 przeprowadzono rozbudowę zamku, którą kierował budowniczy Jakob Parr. Powiększony został warowny obszar zamku, a budynki mieszkalne i wieżę zwieńczono wczesnorenesansowymi attykami. Od południa powstał drugi dziedziniec, otoczony murem z dwoma basztami; podobny dziedziniec założono od strony miasta, włączając przy okazji w system obronny dawne baszty miejskie. Podczas wojny trzydziestoletniej zamek zdobyli Szwedzi, a w 1650 roku odebrały go wojska cesarskie. W 1703 zamek kupił zakon cysterski w Krzeszowie, przy którym pozostał aż do kasaty zakonu w 1810 roku. Potem stał się własnością państwa pruskiego. Był restaurowany w latach 1850, 1893, 1920-1923, 1927-1928 oraz 1937-1938. Obecnie zamek jest zabezpieczony i udostępniony zwiedzającym jako trwała ruina a w jego jednej z części mieści się muzeum regionalne.
bonczek/hydroforgroup/2005 - "Zabytki Dolnego Śląska" - 1962
