Na wysokiej skarpie, nad potokiem Zakopianka, pomiędzy willą Kasprowiczów a kościołem, wznosi się sporych rozmiarów mauzoleum.

Jest to miejsce pochówku Jana i Marii Kasprowiczów.
Mauzoleum wybudowano z inicjatywy Marii Kasprowiczowej według projektu Karola Stryjeńskiego ówczesnego dyrektora Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem. Na czele komitetu budowy stanęli przyjaciele Kasprowicza Kornel Makuszyński i Leopold Staff. Społeczna budowa trwała siedem lat. Granitowe mauzoleum ukończono w 1933 roku. W tym też roku przeniesiono prochy poety ze starego cmentarza w Zakopanem, gdzie był pochowany w grobowcu Dłuskich.
Pod skarpą, na małym placu stoi kilka kamiennych ławeczek. Stąd wchodzi się kamiennymi schodami wiodącymi do wrót krypty. Są tu miedziane drzwi z żelazną ozdobną kratą, którą zaprojektował Franciszek Strynkiewicz. Sarkofag poety jest projektu Władysława Jarockiego jego zięcia. Nad grobowcem, na drugim poziomie wznosi się kaplica. W niej spoczywa Maria Kasprowiczowa zwana Marusią. W ołtarzu znajduje się drewniana rzeźba, a wykonał ją Jan Szczepkowski. W otoczeniu mauzoleum i muzeum jest wiele zieleni i kilkudziesięcioletnich drzew. Przeważają jesiony, ulubione drzewa Kasprowicza i sadzone jego rękami.
Za