Hala peronowa. Peron czwarty wrocławskiego dworca, widziany z peronu trzeciego. Lata 30-te.

Dworzec kolejowy Wrocław Główny. To samo ujęcie co: , tylko inne elementy retuszowano. Dlaczego nie pokazywano komina kotłowni kolejowej? Źle się kadrował, czy jak?

Restauracja na Wiśniowej Górze koło Leśnicy - rozciągały się stamtąd widoki na Wzgórza Trzebnickie i obniżenie Odry. Zachwalano zwłaszcza spacery w czasie kwitnienia drzew i krzewów owocowych.

Litografia z Brochowa - w miniaturach restauracja dworcowa Carla Bocka, późniejsza fabryka likierów E. Preussa, potem fabryka należąca do spadkobierców Eduarda Haase, jednego z największych producentów piwa na Dolnym Śląsku. Przed wojną lokal funkcjonował pod nazwą Klage's Gaststätte. Szerszy plan obejmuje ciąg kamienic przy ul. Mościckiego. Dolna miniatura to prawdopodobnie pierwszy budynek dworca na stacji Brochów, otwartej w 1894 r.

Dworzec Główny przed przebudową - wjazd do hali peronowej na poziomie ulicy. Ten sam wydawca, to samo ujęcie co to zdjęcie: , ale tu nie ma wagonu z boku zdjęcia, a i całe, istotne tło zdjęcia nie zostało wyretuszowane.

Eszelon z żołnierzami Wehrmachtu na postoju na stacji Wrocław Kuźniki.

Najdłuższa imprezownia Wrocławia czyli ulica Bogusławskiego - od wieczora do rana gwarna i pełna "rezydujących" w lokalach pod estakadą kolejową studentów. Nazwy knajpek zmieniają się tu często, ale zawsze jest gdzie usiąść przy piwie, zjeść coś szybko i smacznie. Widok od ul. Powstańców Śląskich do Borowskiej/Stawowej.

Oś ulicy Kołłątaja od skrzyżowania z ul. Rejtana do Placu Dominikańskiego z kościołem św. Wojciecha.

Scena na Placu Berlińskim - po lewej Dworzec Świebodzki, w głębi wieże Dworca Marchijskiego. Po prawej dawne kamienice - nr 1 (sklep tytoniowy kompanii Schwartze & Müller oraz bierhala Striezela) i nr 1b (z restauracją Schmiedchena). (wyd. Dr. Trenkler Co., Leipzig, 1907, zn. Brs. 189)

Parowóz pospieszny pruskiej serii S6 (późniejsza seria BR13 10-12). Budowę pierwszych lokomotyw zlecono stosunkowo młodej firmie Linke-Hofmann Werke z Wrocławia. Pierwsze parowozy zbudowano w 1906 roku. Miały one pewne wady, jak nadmierne wibracje przy dużych prędkościach na skutek niestarannego wyważenia mas. Stopniowo większość wad została wyeliminowana, przez zwiększenie skoku tłoka z 600 do 630 mm i silniejsze sprzęgnięcie parowozu z tendrem. Wczesne lokomotywy dla polepszenia aerodynamiki miały spiczasty przód budki maszynisty, lecz rozwiązanie to nie dawało realnych korzyści przy prędkościach do 120 km/h, natomiast było niewygodne dla obsługi, więc od 1908 lokomotywy były produkowane ze zwykłą budką. Ogółem w latach 1906–1913 zbudowano 584 lokomotyw S 6, z czego 330 przez Linke-Hofmann. Ostatnia maszyna tej serii, parowóz 13 1247 została wycofana w 1931 i przebudowana na eksponat szkoleniowy, używany w warsztatach kolejowych w Brunszwiku, z wykrojami w kotle, tendrze i silniku - zachowana obecnie w Polsce. Polskie Koleje Państwowe po I wojnie światowej otrzymały 81 parowozów S6, które przetrwały do 1939 roku. Otrzymały one oznaczenia Pd5-1 do Pd5-79. Po wojnie eksploatowano ich już tylko 37, ostatnia Pd5-9 z MD (lokomotywowni) Wągrowiec została wycofana z eksploatacji dopiero 8 kwietnia 1958 roku.