Toruń / ul. Szeroka. Pierwsza od lewej kamienica o numerze 38 uważana jest za najstarszą kamienicę ulicy Szerokiej. Jej gotycki charakter z XIV/XV w. przetrwał w znacznej mierze do dziś, co uwypukliły jeszcze prace restauracyjne w 2. poł. lat 70. XX w., kiedy odkryto m.in. polichromowane stropy z XVI w. W tym też czasie powstało sgraffito na elewacji w formie stylizowanych pierników figuralnych. Następna kamienica (neogotycka) ma nr 36.

Toruń. Kamienica przy ul. Szerokiej 38. Sgraffitowy fryz z przedstawieniami figuralnych pierników toruńskich zdobi tę gotycką kamienicę na Starym Mieście. Powstał w latach 60. XX w. wg proj. Marii Hoffmann.

Toruń. Kamienice w północnej pierzei ul. Szerokiej. Począwszy od lewej, czerwona nr 40, zielona nr 38 i neogotycka nr 36.

Toruń /ul. Szeroka 42, 40, 38. Środkowa kamieniczka o czerwonej elewacji ma nr 40. Kamienica na zrębie gotyckim z XIV w., następnie modernizowana w XVII w. - z tego okresu pochodzi renesansowo-barokowa fasada bez szczytu; obecny skromny szczyt klasycystyczny pochodzi z kolejnej przebudowy, z 2. poł. XIX w. Wewnątrz w tylnej części parteru - w dawnej izbie traktu tylnego - odsłonięto bardzo cenny, bogato zdobiony strop belkowy z doskonałą i bogatą polichromią manierystyczną z ok. 1600 r., przedstawiającą m.in. portrety czterech ewangelistów oraz wielorakie sceny z życia codziennego, z polowania, z ogrodu, a nawet z bajek, a także motywy nawiązujące do sztuki gotyckiej - muzyki i plastyki. Wizerunki św. Mateusza, św. Łukasza i św. Jana to prawdopodobnie portrety osób współczesnych malarzowi, natomiast św. Marek przedstawiony jest w tradycji biblijnej.

Toruń. Fragment północnej pierzei ul. Szerokiej od strony Rynku Staromiejskiego. W średniowieczu pierzeję tę nazywano ul. Rymary.

Toruń / ulica Szeroka. Ulica ta biegnie w kierunku Rynku Nowomiejskiego, od południowo-wschodniego naroża Rynku Staromiejskiego do zbiegu ul. Strumykowej i Przedzamcze. W średniowieczu odcinek od Rynku Staromiejskiego do Szczytnej nosił nazwę Rymary (Corrigatores). Odcinek od ul. Szczytnej do Podmurnej nosił nazwę ul. Wielkiej (Grossegasse). Na wysokości dzisiejszej Podmurnej, ul. Szeroka kończyła się bramą miejską, nazywaną Wielką lub Kotlarską. Brama od strony zewnętrznej (Nowego Miasta) poprzedzona byłą przedbramiem. Tuż przed nim przerzucony był most (tzw. kotlarski) nad fosą miejską, po przeciwnej stronie którego stała brama miejska Nowego Miasta tzw. nowomiejska, bezimienna, stojąca w ciągu linii murów nowomiejskich. Odkrycie pozostałości bramy w czasie modernizacji Szerokiej w 2009 r. było największą sensacją archeologiczną ostatnich lat, gdyż istnienie tej bramy nie było dotąd znane. Powstała ok. 1270 r. a została rozebrana prawdopodobnie w 1454 r., tj. wkrótce po połączeniu obu miast.

Toruń. Ulica Szeroka - widok w kierunku Rynku Staromiejskiego.

Toruń. Na obecnej ulicy Szerokiej, przy wschodnim krańcu jej skrzyżowania z ul. Podmurną stała do 1834 roku średniowieczna Brama Wielka, zwana także Kotlarską. Widok w kierunku Rynku Staromiejskiego.

Toruń. Narożna kamienica nr 2 - wjazd (czy wylot) w ulicę Strumykową. Widok od strony ul. Szerokiej.

Toruń. Ul. Szeroka, na wprost wjazd w ul. Przedzamcze. Ciemną kostką brukową na nawierzchni zaznaczono dawny most nad fosą miejską. Most łączył poprzez średniowieczne bramy Stare Miasto z Nowym Miastem. Drewniany początkowo most później przebudowywano. Jego nowszą konstrukcję charakteryzowały grube mury i małe przęsła oraz wąskie przepusty spiętrzające wodę, która prawdopodobnie napędzała młyny znajdujące się bliżej Wisły. Przejazd szerokości 4,5 m pierwotnie wyłożony drewnem znajdował się ponad 2,5 m poniżej obecnego poziomu ulicy. Później trzykrotnie brukowano go kamieniami podnosząc do poziomu drogi. W 2009 w trakcie prac drogowych odkopano najstarsze drewno w Toruniu.. Badania dendrochronologiczne wykazały, że dębowy słup pionowy, czyli podpora mostu, pochodzi z ok. 1229 r.