Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.

 Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów), Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.

Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.

Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.

Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie.