4
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wałbrzyski szpital bracki Dolnośląskiego Bractwa Górniczego (Niederschlesische Knappschaftsverein), otwarty został w 1908 roku na terenach należących do majątku przemysłowca Treutlera, w pobliżu jego rezydencji w części gruntów tzw. Nowego Białego Kamienia. Projekt budowlany ogłoszono w lutym 1905 roku. Obiekt przeznaczony był przede wszystkim do leczenia górników i ich rodzin, ale także do opieki nad pozostałą ludnością. Szpital miał pojemność 165 łóżek dla pacjentów chirurgii i został rozbudowany ...
Wałbrzyski szpital bracki Dolnośląskiego Bractwa Górniczego (Niederschlesische Knappschaftsverein), otwarty został w 1908 roku na terenach należących do majątku przemysłowca Treutlera, w pobliżu jego rezydencji w części gruntów tzw. Nowego Białego Kamienia. Projekt budowlany ogłoszono w lutym 1905 roku. Obiekt przeznaczony był przede wszystkim do leczenia górników i ich rodzin, ale także do opieki nad pozostałą ludnością. Szpital miał pojemność 165 łóżek dla pacjentów chirurgii i został rozbudowany do 270 łóżek w 1925 roku wraz z oddaniem kliniki chorób wewnętrznych.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
W 1945 roku dysponował on 205 łóżkami i został przejęty od niemieckiej administracji przez wspomnianą już Ekspozyturę Spółki Brackiej jako Szpital Górniczy, choć sprawował on również opiekę nad ogółem pacjentów, ponieważ drugi Szpital wałbrzyski, tzw. powiatowy na Gaju, zajęło wojsko radzieckie. Od roku 1949 szpitalem administruje już Zakład Lecznictwa Pracowniczego, a w roku 1951, w nowej strukturze administracyjnej, zostaje samodzielną jednostką budżetową i otrzymuje nazwę Szpitala Miejskiego Nr 2 im. Wincentego Pstrowskiego. Pierwszym dyrektorem tego szpitala zostaje chirurg, dr Władysław Michale, który równocześnie prowadzi duży oddział chirurgiczny wraz z ambulatorium, gdzie pracował dr Marian Winnicki. Łóżka internistyczne wziął w opiekę dr Tadeusz Włyński. Przy oddziale wewnętrznym umieszczono łóżeczka pediatryczne, które powierzono dr Janinie Łazickiej i dr Salomei Pałkowej (byłym więźniarkom obozów niemieckich). W szpitalu był również duży oddział zakaźny, z powodu licznych w tym czasie zachorowań na dur brzuszny, czerwonkę i błonicę. Prowadził go dr Henryk Bierczyński, którego asystentką była dr Łazicka jako pediatra, a później dr Zdzisława Jordan. Początkowo w szpitalu pracowało jeszcze kilku lekarzy niemieckich, stopniowo zastępowanych przez lekarzy polskich. W wyniku energicznych zabiegów dyrektora szpitala, który odzyskuje dwa pawilony użytkowane przez wojska radzieckie, liczba łóżek wzrasta w roku 1947 do 380. W roku 1948, kiedy wojska radzieckie opuszczają Wałbrzych, zwalnia się szpital powiatowy na Gaju. Postanowiono wtedy przenieść tam wszystkie łóżka ginekologiczno-położnicze (w tym także z jedynego publicznego oddziału ginekologiczno-położniczego przy ul. Matejki 5 prowadzonego przez dr Czyżewicza). Jednocześnie wobec wzrostu zachorowań u dzieci pozyskany od dr Durka budynek oddziału ginekologiczno-położniczego przy ul. Barbary zostaje wykorzystany na wydzielony oddział dziecięcy, którego ordynatorem zostaje wysoko kwalifikowany lekarz pediatra, dr Stefania Gleichgewicht z Warszawy. Wróciła ona wraz z mężem z wojennej tułaczki po ostatnim pobycie w Anglii. Asystentami tego oddziału dziecięcego były dr Eugenia Mielnicka, dr Maria Koziar i dr Tatiana Kopito. Natomiast dr Fryderyk Gleichgewicht obejmuje oddział wewnętrzny. Duży oddział wewnętrzny kierowany przez dr Tadeusza Włyńskiego został podzielony na dwa. Dramatyczny wzrost zachorowań dzieci na choroby zakaźne (głównie na błonicę) zmusił lekarza grodzkiego i dyrektora szpitala Nr 2 na przełomie lat 1949/1950 do kolejnej zmiany organizacyjnej, a mianowicie postanowiono przeprofilować Szpital na Gaju w całości na Szpital dziecięcy zakaźny. Po wyjeździe z Wałbrzycha dr Władysława Michale dyrektorem szpitala zostaje dr Fryderyk Gleichgewicht. Bardzo trudną sytuację kadrową oddziału chirurgicznego ratuje pozyskanie w 1951 roku dr Tomasza Ciska oraz dr Kazimierza Dzika przybyłego z wrocławskiego szpitala Bonifratrów wraz z młodą asystentką, dr Zofią Jodłowską. Struktura szpitala w latach pięćdziesiątych ulega stopniowym przemianom. W drodze remontów i adaptacji budynków liczba łóżek w 1953 roku wzrasta do 465. Stopniowo dzieli się oddziały i tworzy nowe. W szpitalu funkcjonowały pod koniec lat 70. następujące oddziały: chirurgia, wewnętrzny, neurologia, laryngologia, okulistyka, dermatologia, urologia, urazowo-ortopedyczny, chirurgia szczękowa. Przy Szpitalu znajduje się rozbudowana pracownia radiologiczna, którą systematycznie unowocześniano i wyposażano w najnowsze aparaty poza aparatami Roentgena pracownia posiada obecnie ultrasonograf oraz mammograf. W Szpitalu Nr 2 już w 1951 roku była zlokalizowana Stacja Krwiodawstwa, przeniesiona potem do samodzielnego budynku przy ul. Bolesława Chrobrego. Duże laboratorium analityczne było systematycznie rozwijane - w latach 90. zostało znacznie rozbudowane i unowocześnione. Przy szpitalu funkcjonowała apteka - produkująca zwłaszcza płyny infuzyjne. W czasie stanu wojennego w aptece rozdzielano leki , jakie nadsyłano do Wałbrzycha w ramach zagranicznej pomocy. Rosnące znaczenie i potrzeby właściwej opieki anestezjologicznej doprowadziły też do wydzielenia działu anestezjologii (w latach sześćdziesiątych). Dział ten obsługuje wszystkie szpitale d. Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego. W latach 2000. przewidywano uruchomienie oddziału intensywnej opieki medycznej, co miało być połączone z dalszą rozbudową bloku operacyjnego. Konieczność taką wskazywano kiedy z powodu trudności budżetowych upadła idea budowy szpitala wojewódzkiego, który miał być zlokalizowany na Podzamczu. Szpital Nr 2 ze swymi 567 łóżkami spełnia nadal funkcję wiodącego w dawnym województwie wałbrzyskim. Dyrektorami szpitala byli - pierwszym był Władysław Michale, następnym Fryderyk Gleichgewicht, potem funkcję tę krótko sprawuje dr Marian Skupin, po nim zaś dr Ludwik Fastman. Kolejnymi dyrektorami byli dr Bronisław Rabinowicz, dr Mieczysław Ropek, w roku 1960 kierownictwo szpitala przejął dr Józef Straburzyński, a po nim Edward Jasiak, Romuald Książek i Jacek Willak, w latach 90. dyrektorem był Bogusz Stępniewski. Ostatnim dyrektorem samodzielnej placówki był Augustyn Skrętkowicz. Obecnie, po połączeniu w roku 2002 trzy dawne wałbrzyskie szpitale (Górniczy, Batorego, Pediatryczny) funkcjonują jako jeden pod nazwą Specjalistyczny Szpital im. dra Alfreda Sokołowskiego. Nadal szpital na Batorego znany jest potocznie jako "Dwójka". W czasie pandemii COVID-19 to w szpitalu na Batorego urządzono oddział zakaźny dla wentylowanych mechanicznie chorych na koronawirusy. (moose - różne źródła, w tym strona szpitala  )
|
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Specjalistyczny Szpital Zespolony im. Stefana Batorego na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|