Pod koniec XVI w. osadnicy Olęderscy (Holendrzy) zaczęli pojawiać się na terenach Rzeczypospolitej, najpierw na zaproszenie rady miejskiej Gdańska na Żuławach Wiślanych, potem w okolicach Sztuma, Gniewu, Osieka i Międzyłęża. Z czasem zaczęli stopniowo przesuwać w górę Wisły, zakładając kolejne osady na Kujawach, Pałukach oraz w Wielkopolsce. Na Mazowszu pojawili się również pod koniec XVI w., gdzie swobodę wyznania (osadnicy byli protestantami – mennonitami) gwarantowała im konfederacja warszawska.
Fala osadnictwa w Niemczech i później w Polsce wynikała z róznych przyczyn m.in. prześladowań religijnych w Niderlandach (katoliccy Habsburgowie zajadle tępili np. mennonitów),
Na terenie Warszawy osadnicy olęderscy pojawili się oni po raz pierwszy w 1628 roku, zakładając osadę na terenie współczesnej Saskiej Kępy.
Większość osadników stanowili rodowici Holendrzy, przyzwyczajeni do trudnych warunków wodnych, podtopień oraz radzenia sobie z wylewami, zajmowali więc najczęściej tereny o trudnych stosunkach wodnych i tereny zalewowe, gdzie budowali specjalnie dostosowane domostwa.
Wsie wraz z mieszkanką narodowościowo-religijną funkcjonowały aż do II wojny światowej – w 1939 roku wielu niemieckojęzycznych mieszkańców internowano w obawie przed szpiegostwem, a większość z nich zbiegła do Niemiec w 1944 roku, podczas radzieckiej ofensywy.
Najlepiej widoczną pamiątką ich osadnictwa są cmentarze ewangelickie. |