 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pierwsze wzmianki dotyczące osadnictwa na tym terenie pochodzą z XIII wieku.
W 1542 roku Mikołaj Rej na gruntach wsi Kobyle założył wieś Sawczyn. Osiedlili się tutaj pasterze wołoscy. W 1547 roku uzyskał on od króla Zygmunta I Starego przywilej lokacyjny. Nowo utworzone miasto otrzymało nazwę Rejowiec. Dzięki małżeństwu w 1531 roku z Zofią Koścień, córką bratanicy arcybiskupa gnieźnieńskiego Andrzeja Róży Boryszewskiego, przejął dobra: Siennica Różana, Kobyle i Rybmie. W 1561 roku w miasteczku powstał ...
Pierwsze wzmianki dotyczące osadnictwa na tym terenie pochodzą z XIII wieku.
Show more
Show less
W 1542 roku Mikołaj Rej na gruntach wsi Kobyle założył wieś Sawczyn. Osiedlili się tutaj pasterze wołoscy. W 1547 roku uzyskał on od króla Zygmunta I Starego przywilej lokacyjny. Nowo utworzone miasto otrzymało nazwę Rejowiec. Dzięki małżeństwu w 1531 roku z Zofią Koścień, córką bratanicy arcybiskupa gnieźnieńskiego Andrzeja Róży Boryszewskiego, przejął dobra: Siennica Różana, Kobyle i Rybmie. W 1561 roku w miasteczku powstał zbór kalwiński (zbór zlikwidowano w 1700 roku), a Rejowiec na przełomie XVI/XVII wieku był ważnym ośrodkiem kalwinizmu w Polsce. W 1569 roku po śmierci Mikołaja Reja miasteczko przeszło w ręce synów założyciela - Andrzeja i Krzysztofa. W 1648 roku Rejowiec został zniszczony przez wojska Chmielnickiego, a w 1657 roku miasteczko nawiedziła epidemia dżumy. Pod koniec XVII wieku nastąpił dynamiczny rozwój Rejowca, który był możliwy dzięki korzystnemu położeniu miasteczka przy trakcie handlowym. Na początku XVIII wieku dobra rejowieckie przeszły z rąk Orzechowskich do rodu Rzewuskich. W 1720 roku Rejowiec stał się własnością Seweryna i Wacława Rzewuskich - synów Stanisława Mateusza Rzewuskiego. W 1781 roku miasteczko odziedziczyła Marianna Barbara Zaleska - córka Piotra Zaleskiego. W tym samym roku wyszła za mąż za Józefa Kajetana Ossolińskiego. Józef Kajetan Ossoliński jako właściciel Rejowca wybudował tu w 1796 roku cerkiew unicką pw. św. Michała Archanioła i pałac dla swej córki Konstancji, przyszłej dziedziczki Rejowca. W pierwszej połowie XIX wieku Ossolińscy odnowili w stylu klasycystycznym swój pałac. W 1805 roku miasteczko stało się własnością rodu Łubieńskich. W 1832 roku Łubieńscy wystawili Rejowiec na sprzedaż. Nowym właścicielem miasta został książę Adam Woroniecki. W posiadaniu Łubieńskich Rejowiec znajdował się do 1894 roku. Kolejnym właścicielem dóbr rejowieckich został Józefat Budny. Nowy gospodarz wprowadził nowoczesną gospodarkę rolną i zmechanizował rolnictwo. Powstała cukrownia, gorzelnia, młyny oraz tartak. Rejowiec pozostał własnością rodziny Budnych do 1944 roku. W XVII wieku istniał w Rejowcu murowany dwór Rejów, na miejscu którego powstał klasycystyczny pałac, rozbudowany na przełomie XIX/XX wieku. Zespół pałacowo-parkowy posiada powierzchnię 6,6 ha. Pierwotnie do pałacu prowadziła aleja dojazdowa od wschodu, biegnąca przez neogotycką bramę i kończąca się przed owalnym gazonem. Od południa rozlokowany był zespół stawów rybnych i łąki otaczające rzeczkę Rejkę. Obecnie zachował się jeden staw z wyspą. Po zakończeniu się II wojny światowej zredukowano park o ok. 30% powierzchni i wycięto część drzew (m.in. sosny kanadyjskie). W sąsiedztwie pałacu na początku XX wieku powstał kompleks budowli gospodarczych z cukrownią i gorzelnią. Obiekt użytkowany był przez Oddział Lubelskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego z siedzibą w Końskowoli. Obecnie mieści się w nim Urząd Miasta Rejowiec. Za 
|
|||||||||||||||||||||||||
|
||
|
||
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|