Początek budowy pałacu datowany jest przed rokiem 1735 i przypisywany inicjatywie Franciszka Hieronima Granowskiego. Koniec budowy datuje się na rok 1756 i przypisuje synowi Franciszka- Kazimierzowi Granowskiemu. Miejscowe dobra były znane już w XV wieku i przez wszystkie wieki wiele razy zmieniały właścicieli oraz przechodziły rozdrobnienia. Ważnym dla pałacu właścicielem był też Jan Nepomucen, który w drugiej dekadzie XIX wieku przeprowadził jego modernizację. Zmieniono wtedy stolarkę okienną z późnobarokowej na klasycystyczną oraz ozdobiono salon pierwszego piętra podziałami sztukatorskimi oraz supraportami. Następne znaczne przebudowy miały miejsce na przestrzeni okresu między wojennego. Wymieniono wtedy więźbę dachową po zniszczeniach powstałych w trakcie I Wojny Światowej. Sylwetka dachu została wtedy znacznie obniżona co niekorzystnie wpłynęło na kompozycję bryły budynku. Obniżeniu uległ też salon piętra. W roku 1930 zlikwidowany zakryty podjazd przed frontem, wsparty na kolumnach, dźwigających taras pierwszego piętra. Zastąpiono go balkonem wspartym na prostych kroksztynach. W ryzalicie od ogrodu zlikwidowano balkon oraz dostawiono taras wsparty na kolumnach toskańskich. Po zakończeniu II Wojny Światowej pałac do 1965 roku był wykorzystywany przez liceum ogólnokształcące. W okresie tym spichrz pełnił funkcję internatu a budynek wozowni i stajni zamieszkały był przez „dzikich” lokatorów. W latach późniejszych pałac został adoptowany na ośrodek kolonijny dla dzieci pracowników przedsiębiorstw łódzkich. Lata 90 to początek renowacji pałacu finansowanej przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Urząd Gminy. Nowym przeznaczeniem pałacu miała być kultura. W roku 1995 renowacją została przerwana a o majątek zaczęli ubiegać się spadkobiercy. Opis ze strony: