Władysław Broniewski, jeden z najwybitniejszych poetów polskich XX wieku, urodził się w Płocku (1897) i spędził tu wczesne lata młodości. Przy ulicy Kościuszki 24 stoi jego dom rodzinny, wzniesiony w końcu XIX w. Od strony grodu, nad całym podwórzem, rozpościera swe konary kilkusetletni dąb szypułkowy (pomnik przyrody), wielokrotnie wspominany w wierszach Broniewskiego.
Od wielu lat budynek jest siedzibą Domu Nauczyciela.
W jednej z sal budynku znajduje się stała ekspozycja muzealna poświęcona życiu i twórczości Władysława Broniewskiego. W pobliżu domu, przy Placu Obrońców Warszawy znajduje się pomnik autorstwa Gustawa Zemły, wystawiony w 1972 r. na cześć poety.
Latwo westchnąć: "Miła, urocza"
(nie po raz pierwszy),
ale te oczy i te łzy w oczach
dla moich wierszy...
Czarodziejskie i czarnoksięskie,
topiel w błękicie,
takie oczy - toż to nieszczęście
będą mi snić się.
Jak je nazwać - Gopłem, czy Wisłą?
Żal w nich pogański
Załzawione, jak kwiat zabłysną,
ten świętojański.
Za te oczy - wiersz w upominku,
jak szczęście krótki,
Do widzenia, śliczna dziewczynko,
i dalej - w smutki.