Lotnicza baza morska powstała w latach 1935-39 na pasie lądu oddzielającym Morze Bałtyckie od jeziora Resko Przymorskie (Kamper See). Na mierzei wylano olbrzymi betonowy plac o rozmiarach 250 x 70 m, na którym postawiono dwa hangary lotnicze. Dodatkowo na zachód od hangarów zbudowano warsztaty i duży hangar remontowy. Między hangarem remontowym a wydmami znajdowała się kotłownia.
Kompleks składał się z lotniczej bazy morskiej (Seefliegerhorst Kamp) i lotniska lądowego (Flugplatz Kamp).
Do wodowania wodnosamolotów oraz wciągania ich na ląd zbudowano molo nad Morzem Bałtyckim o długości około 200 m (łącznie z częścią lądową). Z kolei do wodowania samolotów na jezioro Resko Przymorskie służyła pochylnia o szerokości 25 m z płyty betonowej.
Główne obiekty lotniska lądowego były położone na południe od betonowej drogi i linii kolejki wąskotorowej. Pole wzlotów lotniska miało kształt zbliżony do prostokąta. Ze względu na podmokły teren przeprowadzono prace melioracyjne, wybudowano instalacje odwadniające cały teren. Pod całą płytą lotniska położono dreny odprowadzające wodę. Na Starej Redze i dopływach jeziora Resko Przymorskie (Kamper See) wybudowano śluzy i stacje pomp. Trawiaste pasy startowe były skierowane po przekątnych: północny-wschód południowy-zachód 1370 m i północny-zachód południowy-wschód 1510 m.
Przed wybuchem II wojny światowej wodnosamoloty wykonywały loty patrolowe w akwenie Morza Bałtyckiego i w Cieśninach Duńskich, ściśle współpracując z okrętami niemieckiej marynarki wojennej. Od 23 sierpnia 1939 roku dywizjony lotnictwa brzegowego rozpoczęły obserwację polskich sił morskich w Zatoce Gdańskiej. Od października 1939 r. garnizon Kamp stał się miejscem szkolenia rezerw dla Luftwaffe i lotnictwa Kriegsmarine. 27 stycznia 1940 roku został sformowany w Kamp morski lotniczy dywizjon uzupełnień (Flieger-Ergänzungsgruppe See). Zadaniem tej jednostki było zaawansowane szkolenie operacyjne i przygotowywanie uzupełnień. Po 1941 roku główne działania na frontach II wojny światowej toczyły się poza Bałtykiem. Łodzie latające i wodnopłatowce stacjonujące na południowym wybrzeżu Bałtyku wykonywały loty patrolowe i rozpoznawcze, poszukiwały okrętów podwodnych, minowały akweny wodne i prowadziły akcje ratunkowe. Prowadzono szkolenia załóg dla nowych dywizjonów morskich.
Lotnisko lądowe i lotnicza baza morska Kamp działały do końca lutego 1945 roku. Do ewakuacji przystąpiono dopiero w pierwszych dniach marca 1945 roku. Sprawne samoloty odleciały na zachód. Jednak większość sprzętu i wyposażenia garnizonu Kamp z braku możliwości transportowych pozostała na miejscu. Jeszcze 3 marca cały cywilny personel stawił się do pracy na lotnisku. Dopiero 4 marca oficjalnie po rozliczeniu i zwolnieniu pracowników cywilnych, zakończono ewakuację lotniska lądowego i lotniczej bazy morskiej Kamp. Część personelu została ewakuowana drogą powietrzną. W dniach 4–6 marca 1945 r. z lotniczej bazy morskiej Kamp przeprowadzono ewakuację ludności cywilnej i rannych żołnierzy. 12 łodzi latających Dornier Do 24 należały do 81 Eskadry Ratownictwa Morskiego wchodzącej w skład 81 Dywizjonu Ratownictwa Morskiego. Dodatkowo ewakuację wspomagała łódź latająca BV 138 C-1. Dornier Do 24 T3 o numerze taktycznym G3+C5 tworzący „most powietrzny”, z 86 osobami na pokładzie 4 marca około godz. 14.30 spadł do jeziora. Z katastrofy ocalała tylko jedna osoba. Ofiary katastrof zostały uczczone obeliskami postawionymi nad j. Resko Przymorskie w 2016 roku.
Mimo przejęcia tych ziem pod polska administrację w 1945 roku, Rogowo dopiero w 1949 roku zostało zajęte przez jednostkę Wojska Polskiego i przez 50 lat było „zielonym garnizonem”. Po rozwiązaniu ostatniej jednostki stacjonującej w Rogowie w 1999 roku, miejscowość stała się ogólnodostępna dla ludności cywilnej.

Za