Obiekt wykonano z cegły (w partii fundamentowej także z łamanego kamienia granitowego), na planie koła o średnicy wewnętrznej 450 cm i grubości murów 45-60 cm. W najlepiej zachowanej części północno-zachodniej ma wysokość 37 cm ponad poziom bruku wnętrza szubienicy. Całe założenie przed rozbiórką w latach pięćdziesiątych XX wieku składało się z trzech filarów o wysokości około 200 cm każdy, na których pierwotnie były założone belki egzekucyjne. Obiekt posiadał wejście, a wewnątrz był wybrukowany rzecznymi otoczakami.
Według Maxa Hellmicha szubienicę wybudowano na nowo około 1800 roku z materiału pochodzącego z rozbiórki murów miejskich i nigdy nie miała być użytkowana. Teza jest jednak bardzo mało prawdopodobna. Natomiast trafne może być datowanie C.G. Orgela, który przypuszcza, że obiekt wybudowano w II połowie XVI wieku, w okresie wznoszenia murów miejskich za rządów burmistrza określanego jako Noe Pordes.
Zachowało się bardzo interesujące podanie dotyczące tego zabytku, które wspomina o planowanej egzekucji na miejscowym przestępcy. Gdy go przyprowadzono pod kącką szubienicę okazało się, że zapomniano o sznurze. Wtedy wysłano skazańca do miasta aby ten sam sobie owy sznur przyniósł. Nietrudno się domyśleć, że skorzystał on z okazji i na zawsze opuścił okolice tego miasta.
W początkach XX wieku podczas orki poniżej wzgórza, na którym stoi szubienica, znajdowano często kości i czaszki ludzkie.
Za -