Obóz w Szczypiornie był usytuowany przy szosie prowadzącej z Kalisza do Skalmierzyc. Jego budowę Niemcy rozpoczęli na początku 1915 r., planując wielkie operacje na froncie wschodnim4. Przewidziany był głównie dla jeńców z armii rosyjskiej,ale trafiali tam też wzięci do niewoli przedstawiciele innych narodowości oraz internowane osoby cywilne. Pierwsza kilkudziesięcioosobowa grupa legionistów przybyła do obozu 13 lipca 1917 r. Byli to żołnierze z 3. pułku piechoty. W następnych dniach przybywały już większe oddziały z 1., 4, 5. i 6. pułku piechoty oraz 1. pułku ułanów. Żołnierze przyjeżdżali transportam i kolejowymi do Kalisza, a następnie w kolum nach marszowych udawali się do Szczypiorna.D o Szczypiorna odsyłano też tych żołnierzy, którzy wracali ze szpitali i u rlopów do oddziałów i odmawiali złożenia przysięgi. . Z dokum entów niemieckich wynika, że za drutam i znalazło się 3250 legionistów. Do obozu w Szczypiornie kierow ano szeregowców i podoficerów, ale w ich gronie znalazło się też kilkunastu oficerów. Ukryli oni swoje szarże i — chcąc towarzyszyć żołnierzom — musieli się „zdegradować” do stopnia sierżanta lub nawet szeregowego. Całość była oczywiście otoczona ogrodzeniem z drutu kolczastego i wieżami strażniczymi z zamontowanymi karabinam i maszynowymi. W dyspozycji sił wartowniczych były ponadto działa połowę, rozmieszczone przy wieżach. W obozie dominowały baraki zagłębione do połowy w ziemię.Wszyscy przybywający do obozu poddawani byli gruntownej dezynfekcji i szczepieniom
ochronnym 48. Zabiegi te przyczyniły się do tego, że w Szczypiornie, podobnie jak później w Łomży, stosunkowo niewiele było rzypadków zgonów internowanych legionistów. W dniach 15-16 grudnia 1917 r. legioniści zostali dwoma transportam i kolejowymi przewiezieni ze Szczypiorna do obozu internowania w Łomży.