Zaprojektowana na planie niemal kwadratu warownia otoczona została ze wszystkich stron wysokim na 15 metrów murem kurtynowym, pozbawionym okien i zakończonym blankami. Grubość zewnętrznych murów warowni wahała się od 2,3m do 2,5m. To robi wrażenie. Elewacja wschodnia liczyła 50,4 m, zachodnia (nieistniejąca) 50,5 m,północna 47 m i południowa 48,4 m. W północno-zachodnim narożniku muru usytuowana została potężna, mierząca 31 m wieża ? ostatecznej obrony, od której prawdopodobnie rozpoczęli joannici budowę zamku. Wieża postawiona na planie kwadratu o boku 12,3m, ma do wysokości 11m przekrój graniasty, powyżej cylindryczny. Prowadziło do niej wejście od góry, kładką przerzuconą z ganku strzelniczego, który biegł dookoła głównych murów, zawieszony na wysokości ok. 10m. Wieża podzielona była na pięć kondygnacji. Na najniższej, na głębokości 10m była ciemna, mała 3,5 x 3m cela więzienna, do której w związku z wejściem do wieży od góry, więźniów spuszczano na linie. Wyjście na wolność, jeśli było, odbywało się pewnie taką samą metodą. Powyżej umieszczono wnęki prochowe, otwory strzelnicze i okienka doświetlające. Wieża zaopatrzona była w piec piekarniczy i latrynę, której wykusz wystaje z lica wieży od strony północnej. To jedyny zachowany relikt sanitariatu zakonu joannitów. Zamek był gotowy ok. 1406 r., w którym po raz pierwszy jest wspomniany w dokumentach.