Budowę świątyni rozpoczęto prawdopodobnie w końcu XIII lub na początku XIV wieku. W 1321 roku klasztor wspominany był już jako Konwent Najświętszej Maryi Panny. W pierwszym etapie wybudowano mały kościół / obecne prezbiterium/, a nawa główna powstała później, w XV stuleciu. W 1420 roku wybudowany już był klasztor przy istniejącym kościele. Klasztor po przejęciu przez protestantów, od 1536 roku był użytkowany jako szpital i magazyn. Świątynię pozostawiono w rękach zakonników do czasu ich wymarcia. Świątynia stopniowo niszczała. Po wizytacji w 1666 roku stwierdzono, że kościół zwany „polskim” ma uszkodzone sklepienia i ogólnie jest w złym stanie. Na mocy pisma z 30 grudnia 1667 r. przekazana została ponownie Braciom Mniejszym przybyłym z Nysy. Sprawozdania z tamtego czasu podają, że kościół uznano za całkowicie zniszczony, a sklepienia uszkodzone. Pozostał tylko jeden ołtarz przedstawiający Wniebowzięcie N.M.P. Od 1671 roku franciszkanie rozpoczęli prace budowlane. Od 18 października roku 1675 świątynia nosiła nowe wezwanie Św. Piotra z Alkantary. Wtedy też dokonano ponownego poświęcenia kościoła. Wnętrze kościoła przebudowano, nadając mu kształt barokowy. Przy klasztorze wybudowane dla bydła szpitalnego obory zostały zburzone, a krużganki odbudowane. janusz50938