Państwowy Bank Rolny – bank powstały w 1919 r. jako Polski Bank Rolny i przemianowany w 1921 r. na Państwowy Bank Rolny (PBR).
Przedmiotem jego działalności było udzielanie kredytów krótkoterminowych i długoterminowych drobnym i średnim rolnikom – w znacznym stopniu jego działalność była nakierowana na zabezpieczenie finansowe realizowanej w II RP reformy rolnej.

W czasie II wojny światowej PBR został poddany ścisłej kontroli przez niemieckie władze okupacyjne Generalnego Gubernatorstwa, które w 1940 r. powołały niemieckiego powiernika i przemianowały go na Staatliche Agrarbank. PBR w czasie wojny poniósł najwyższe ze wszystkich polskich banków straty finansowe. W 1948 r. PBR został przekształcony w Bank Rolny, który de facto został likwidatorem PBR. Następcą prawnym Banku Rolnego (a tym samym PBR) jest Bank Gospodarki Żywnościowej, powstały w 1975 r. z połączenia z Centralnym Związkiem Spółdzielni Oszczędnościowo-Pożyczkowych.
Długoletnim (1927–1938, z przerwą 1932–33) prezesem PBR był Seweryn Ludkiewicz. Przed wojną prezesem był Kazimierz Stamirowski, w momencie wybuchu II wojny światowej prezesem był Maurycy Jaroszyński, zaś w komisji rewizyjnej był m.in. Józef Kucza.
Siedziba centrali PBR mieściła się w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej 50, róg Pankiewicza. Gmach został zbudowany w roku 1927 przez „Biuro Budowlane T. Czosnowski i Ska” według projektu Mariana Lalewicza. Fasada utrzymana jest w stylu petersburskiego klasycyzmu, natomiast mniej widoczne, wyższe partie budynku mają modernistyczny charakter.