Fundamenty przyszłego „pienińskiego salonu” powstały w 1875 r., a budowę Dworku Gościnnego rozpoczęła w 1882 r. krakowska Akademia Umiejętności według projektu renomowanego architekta Macieja Oraczewskiego. Gmach, uroczyście otwarty w 1884 r., mieścił m.in. salę balową na 500 osób z galeriami dla widzów i muzyków, salę widowiskową ze sceną oraz traktiernię, cukiernię, salę fortepianową i atelier fotograficzne Awita Szuberta. Według dawnych relacji na werandzie z podcieniami „ponad stu gości mogło naraz pić kawę na otwartym powietrzu”. W 1909 r. właścicielem Dworku Gościnnego został Adam hrabia Stadnicki. Przez lata budynek stanowił centrum życia kulturalnego i rozrywkowego. Gościł znakomitych artystów z Polski i Europy, jak np. Helena Modrzejewska, Mieczysław Frenkiel, Aleksander Zelwerowicz, Ludwik Solski, Stefan Jaracz. Władze PRL w 1948 r. upaństwowiły uzdrowisko w Szczawnicy, a wraz z nim Dworek Gościnny, gdzie w latach 1959-1962 znalazły swoje pierwsze pomieszczenie zbiory Muzeum Pienińskiego. W wyniku pożaru z 20 października 1962 r. drewniana konstrukcja została doszczętnie zniszczona, pozostały jedynie murowane fundamenty. Spadkobiercy hrabiego Adama Stadnickiego w 2005 r. odzyskali dawny majątek uzdrowiska. Wnuk hrabiego – Andrzej Mańkowski, wraz ze swoją rodziną, podjął się przywrócenia dawnego blasku i splendoru szczawnickiemu Kursalonowi. Odbudowę rozpoczęto w 2008 r. zgodnie z jego pierwowzorem, a trzy lata później oddany został do użytku nowoczesny i ponadczasowy budynek. Dworek Gościnny ponownie stał się miejscem wydarzeń artystycznych, kulturalnych, a także wspaniałych imprez i uroczystości (bynio).