Niegdyś, w tym samym miejscu gdzie obecnie szemrze Bełkotka, rozlewała się niewielka sadzawka. Jej wody były zazwyczaj gładkie i przejrzyste jak zwierciadło, gdyż przez gąszcz leśny nie przedarł się tutaj najlżejszy nawet wietrzyk, coby śmiał zmarszczyć powierzchnię. Pewnego wszakże razu, w czasie gwałtownej burzy, gdy gromy niebieskie druzgotały sędziwe drzewa i waliły je pokotem, gdy wszystko drżało od powszechnej grozy i tylko ta leśna sadzawka zachowała niezmącony spokój – piorun uniesiony gniewem, że jedynie ten marny żywioł ziemski nie uznaje jego potęgi, uderzył w jej milczące tonie i ognistą bruzdą przeorał je aż do wnętrza. Ale wpadłszy tam, już się wydostać nie umiał! Woda uwięziła go przy sobie, zatrzymała przemocą u zimnego łona. I chociaż piorun wieczny bunt przeciw niej podnosi, chociaż wzburza i kotłuje jej wody, chociaż liże jej powierzchnię ognistym swym językiem jakby ją strawić i pochłonąć pragnął – daremnie stara się wyrwać z mroźnego uścisku, musi zaklęty pozostać w nim na wieki. Odtąd żaden z piorunów nie śmie uderzyć w Bełkotkę. Biją one i huczą naokoło jak dawniej, ale każdy unika tego miejsca, pamiętny losu brata, który w tych toniach pokutuje za swą junacką zuchwałość.
Władysław Bełza w 1885 r.