Pochód na Wawel (znany także jako Pochód królów), to rzeźba będąca jednym z najwybitniejszych dzieł Wacława Szymanowskiego (1859-1930).  W 1906 roku Szymanowski został członkiem komitetu doradczego do spraw restauracji zamku królewskiego oraz przebudowy i zagospodarowania wzgórza wawelskiego. Popierał plan zburzenia budynku dawnych kuchni królewskich i otwarcia widoku na arkadowy dziedziniec. Uznał, że miejsce to przeznaczyć należy na dzieło rzeźbiarskie, które stanowiłoby wkład współczesnego pokolenia w historię Wawelu i poświadczało ciągłość istnienia kultury polskiej. W 1911 roku przedstawił własną wizję pomnika. Przyjął on formę pochodu kilkudziesięciu postaci historycznych związanych z dziejami zamku, narodu i państwa, żyjących na przestrzeni sześciuset lat. Kolosalnych rozmiarów korowód królów i królowych Polski, osób świeckich i duchownych, hetmanów, rycerstwa, mieszczan i chłopów, podążający za zawoalowaną figurą kobiecą, stanąć miał na ażurowej, arkadowej galerii łączącej katedrę z południowym skrzydłem zamku. Szymanowski zobrazował starą legendę mówiącą, że czasem, o północy budzą się w grobach wawelskich królowie, wstają z sarkofagów i obchodzą zamek dokoła. Pochód na Wawel miał przedstawiać 32-metrowy korowód 52 postaci o wysokości 3,5 m każda. Projekt wywołał wielką, ogólnonarodową dyskusję. Dopiero w 1928 roku projekt umieszczenia  Pochodu na Wawel w dawnym miejscu kuchni królewskich został ostatecznie odrzucony przez kierującego pracami renowacyjnymi Adolfa Szyszko-Bohusza.