Historia Teatru w Płocku rozpoczyna się w 1812 r., kiedy to dzięki staraniom ówczesnego prefekta departamentu płockiego Rajmunda Rembielińskiego adaptowano na teatr zrujnowany kościół Świętej Trójcy. I tak od 20 sierpnia 1812 r. Płock, jako jedno z pierwszych miast w Polsce, posiadał swój teatr. Gościł w nim m.in. Wojciech Bogusławski z Teatrem Narodowym; grali tacy aktorzy, jak: Ludwik Solski, Wincenty Rapacki, Mira Zimińska i Gabriela Zapolska. wórcą teatru był prefekt departamentu płockiego - Rajmund Rembieliński – wcześniej bohater Insurekcji Kościuszkowskiej, później działacz polityczny, gospodarczy i kulturalny. Na siedzibę teatru zlecił przebudować zniszczony kościół św. Trójcy. Teatr zbudowano według planów Aleksandra Groffego. 20 sierpnia 1812 roku rozpoczął działalność Teatr Miejski premierą tragedii Johanna Heinricha Zschokkego Abelino, wielki bandyt wenecki.
W 1822 roku Teatr otrzymał nowy fronton według planów Ludwika Mahna. W 1823 roku gościł w Teatrze Płockim Wojciech Bogusławski z zespołem Teatru Narodowego. Po pierwszej wojnie światowej rolę mecenasa teatru zaczęły spełniać władze miejskie, zwalniając zespoły aktorskie z czynszu dzierżawnego, ponosząc koszty ogrzewania, remontów i wyposażenia w dekoracje. Największym sukcesem płockiego teatru w tym okresie było, wystawione w 1928 roku, Wesele na Kurpiach ks. Władysława Skierkowskiego, które osiągnęło ponad 500 przedstawień w kraju i za granicą.
Teatr Miejski działał do drugiej wojny światowej. Występowało w nim wielu wybitnych twórców, między innymi Gabriela Zapolska, Wincenty Rapacki, Ludwik Solski. W 1940 roku niemieckie władze okupacyjne zburzyły budynek Teatru, żródło: