Majątek ziemski istniał w tym miejscu od połowy XVI wieku. Znajdował się wówczas w posiadaniu rodu Polenzów. Na początku wieku XVIII przejęła go rodzina Hindenburg (od 1789 roku von Beneckendorf und von Hindenburg). Do 1934 roku była to własność feldmarszałka i prezydenta Rzeszy – Paula von Hindenburga. Jego syn, generał porucznik Oskar von Hindenburg, był ostatnim właścicielem tych dóbr. Rezydencja rodziny została wzniesiona między 1760 a 1800 rokiem. W 1928 roku została ona przebudowana według projektu architekta Bidenberga. Pałac został zniszczony pod koniec drugiej wojny światowej (splądrowany i podpalony przez żołnierzy radzieckich). W późniejszym okresie był też sukcesywnie rozbierany. Cegły wywożono m.in. na odbudowę Warszawy.
Była to budowla murowana z cegły i otynkowana, dwukondygnacyjna z użytkowym poddaszem, podpiwniczona. Wzniesiono ją na planie prostokąta i przykryto dachem ceramicznym czterospadowym, z umieszczonymi od strony ogrodu lukarnami. W fasadzie frontowej usytuowano ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem i z reprezentacyjnym wejściem w przyziemiu. W elewacji ogrodowej, dwa skrajne ryzality stanowiły podstawy do wyodrębnienia na poziomie drugiej kondygnacji tarasów otoczonych balustradami. Trzeci taras znajdował się na parterze budynku, a po obu jego stronach znajdowały się schody wiodące do ogrodu (powyżej znajdował się również balkon). W elewacjach umieszczone były prostokątne okna w ozdobnych obwódkach gzymsowych. W chwili obecnej widoczne są tylko fragmenty bramy wjazdowej prowadzącej na teren pałacu, zarys bryły fundamentowej i porozrzucane fragmenty murów.