Plac Zbawiciela – gwiaździsty plac położony w Śródmieściu, u zbiegu Marszałkowskiej, Mokotowskiej, Nowowiejskiej oraz alei Wyzwolenia. Nazwę, nadaną oficjalnie w 1922 roku, wzięto od pobliskiego kościoła Najświętszego Zbawiciela.
Plac został wytyczony w latach 60. i 70. XVIII w. w ramach założenia Osi Stanisławowskiej, nie powstały jednak w związku z tym żadne obiekty, otoczenie placu, zwanego początkowo "rondem" lub "rotundą", było całkowicie puste. Dopiero w połowie XIX w. pojawiło się kilka karczm, w tym jedna zwana Czerwoną Karczmą. Wkrótce doprowadzono tutaj także linię tramwaju konnego.
Zabudowa placu rozpoczęła się na przełomie XIX i XX wieku, wtedy też podjęto decyzję o wybudowaniu w tym miejscu świątyni parafialnej dla Śródmieścia Południowego. W 1910 roku przy placu stanęła ogromna kamienica (adres: Mokotowska 12), jedna z najwyższych wówczas w Warszawie – uzyskała 38 metrów wysokości, wyżej nie dochodziło wtedy ciśnienie wody, dlatego była to górna granica wysokości kamienicy. Obok kościoła planowano w okresie międzywojennym ustawienie pomnika Chrystusa Króla, jednak go nigdy nie zrealizowano.
Pierwsze zniszczenia zabudowy pojawiły się już w 1939 roku (zniszczona została m.in. sygnaturka kościoła Najświętszego Zbawiciela), a potem plac znalazł się w granicach dzielnicy niemieckiej. Mimo to toczyły się tu walki w czasie powstania warszawskiego, szczególnie silne we wrześniu. Zaraz po wojnie najbardziej zniszczone budynki rozebrano, bo musiały ustąpić miejsca budowanemu osiedlu: Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej – w jego ramach zaplanowano biegnącą dookoła placu socrealistyczną kolumnadę, którą zrealizowano częściowo. Na przeszkodzie stanęła zachowane budynki przy Mokotowskiej nr 12 oraz Marszałkowskiej nr 28/30 i nr 41. Zachowano jednak w niezmienionym kształcie kościół Najświętszego Zbawiciela.
W 1968 roku plac przebudowano, zlikwidowano pętlę tramwajową i wybudowano zwykłą krzyżówkę torowisk rozchodzącą się w trzech kierunkach.
Współcześnie plac staje się popularnym miejscem spotkań, w okolicy którego znajduje się wiele różnorodnych lokali gastronomicznych i rozrywkowych.
Źródło: Warszawikia
Plac został wytyczony w latach 60. i 70. XVIII w. w ramach założenia Osi Stanisławowskiej, nie powstały jednak w związku z tym żadne obiekty, otoczenie placu, zwanego początkowo "rondem" lub "rotundą", było całkowicie puste. Dopiero w połowie XIX w. pojawiło się kilka karczm, w tym jedna zwana Czerwoną Karczmą. Wkrótce doprowadzono tutaj także linię tramwaju konnego.
Zabudowa placu rozpoczęła się na przełomie XIX i XX wieku, wtedy też podjęto decyzję o wybudowaniu w tym miejscu świątyni parafialnej dla Śródmieścia Południowego. W 1910 roku przy placu stanęła ogromna kamienica (adres: Mokotowska 12), jedna z najwyższych wówczas w Warszawie – uzyskała 38 metrów wysokości, wyżej nie dochodziło wtedy ciśnienie wody, dlatego była to górna granica wysokości kamienicy. Obok kościoła planowano w okresie międzywojennym ustawienie pomnika Chrystusa Króla, jednak go nigdy nie zrealizowano.
Pierwsze zniszczenia zabudowy pojawiły się już w 1939 roku (zniszczona została m.in. sygnaturka kościoła Najświętszego Zbawiciela), a potem plac znalazł się w granicach dzielnicy niemieckiej. Mimo to toczyły się tu walki w czasie powstania warszawskiego, szczególnie silne we wrześniu. Zaraz po wojnie najbardziej zniszczone budynki rozebrano, bo musiały ustąpić miejsca budowanemu osiedlu: Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej – w jego ramach zaplanowano biegnącą dookoła placu socrealistyczną kolumnadę, którą zrealizowano częściowo. Na przeszkodzie stanęła zachowane budynki przy Mokotowskiej nr 12 oraz Marszałkowskiej nr 28/30 i nr 41. Zachowano jednak w niezmienionym kształcie kościół Najświętszego Zbawiciela.
W 1968 roku plac przebudowano, zlikwidowano pętlę tramwajową i wybudowano zwykłą krzyżówkę torowisk rozchodzącą się w trzech kierunkach.
Współcześnie plac staje się popularnym miejscem spotkań, w okolicy którego znajduje się wiele różnorodnych lokali gastronomicznych i rozrywkowych.
Źródło: Warszawikia