W roku 1844 rozpoczęto budowę dworca kolejowego. Przy okazji tych prac przerwano ciąg ulic Kurniki-Topolowa. Cały ruch pomiędzy dzielnicami Kleparz i Wesoła przeniósł się na ulicę Lubicz. Nie był on jednak niczym zakłócony, gdyż linia kolejowa kończyła się ślepo przed tą ulicą. Sytuacja uległa zmianie w roku 1853, kiedy rozpoczęto budowę linii kolejowej Arcyksięcia Karola Ludwika z Krakowa do Lwowa. Wtedy to w ciągu ulicy Lubicz umiejscowiono strzeżony przejazd. Jednak stosunkowo skromny ruch pociągów - zaledwie kilka par dziennie nie stanowił dużej uciążliwości. Kiedy w 1884 roku w Płaszowie zlokalizowano węzeł kolejowy łączący Kraków z magistralą transwersalną ruch kolejowy się zwiększył. Oddanie do użytku w roku 1888 linii cyrkumwalacyjnej odciążyło nieco tę linię, jednak kiedy w 1892 rozbudowano dworzec przysuwając go samej ulicy to głowica rozjazdowa znalazła się za przejazdem kolejowym, który był zamykany również na czas pracy manewrowej na stacji. Tworzące się wówczas korki wymusiły zmianę rozwiązania komunikacyjnego w tym miejscu.
W 1896 na dwa lata rozebrano tory w tym miejscu i rozpoczęto zaawansowane jak na owe czasy prace ziemne. Musiano zaniżyć z poziom ulicy Lubicz na znacznym odcinku i ująć ją w wymurowane z kamiennych bloków mury oporowe. Tory kolejowe zostały umieszczone na stalowych belkach wspartych na 16 kamiennych kolumnach z ciężkowickiego piaskowca. Inwestycję tę sfinansowała austriacka kolej państwowa. Za projekt techniczny odpowiadali austriaccy specjaliści ale projekt architektoniczny wiaduktu, przekopu i murów oporowych to dzieło znanego krakowskiego architekta - Teodora Talowskiego. Stąd obiekt ten znany jest pod nazwą Przekopu Talowskiego.

Inwestycja ta została uroczyście oddana do użytku 1898, a data oddania zbiegła się w czasie z uroczystościami 50-lecia objęcia tronu przez cesarza Franciszka Józefa, stąd na kutej balustradzie wiaduktu umieszczone zostały cesarskie monogramy. Po ponad 100 latach wiadukt był bardzo zniszczony, dlatego w 2006 roku był on poddany gruntownej modernizacji w trakcie której wyremontowano nie tylko przęsła wiaduktu ale również odrestaurowano mury oporowe i przywrócono architektoniczne detale.
Źródło: Rzecz o przemijaniu dawnej kultury technicznej (nie tylko) w Krakowie...