Kościół parafialny św. Eliasza Proroka, pierwotny wzmiankowany w 1598 r. Obecny klasztorny ufundowany w 1676 r. przez J. A. de Gamiera, spalony w 1743 r., odbudowany w latach 1746-1762 restaurowany w 1960 r. Jednonawowy, z rzędami kaplic i nie wydzielonym prezbiterium, o wnętrzu nakrytym sklepieniami żaglastymi na gurtach spływających na przyścienne pilastry. Elewacje dzielone pilastrami na postumentach, najokazalsza zachodnia, zwieńczona wolutowym szczytem i trójkątnym tympanonem. Bogate i jednolite stylowo wyposażenie wnętrza, pochodzi z epoki baroku z poł. XVIII w.