Prace przy budowie elektrowni rozpoczęły się w 1906 roku pod nadzorem Teodora Linke. Elektrownia rozpoczęła pracę jesienią 1907 r i wytwarzała początkowo wyłącznie prąd stały. Została ona usytuowana nad Odrą w pobliżu mostu kolejowego, na terenie dawnego cmentarza Żydowskiego. Jej charakterystycznym elementem był 45 metrowy komin, górujący nad tą częścią miasta. Pierwszym dyrektorem głogowskiej elektrowni był Gerhard Meyer. Po krótkiej przerwie spowodowanej wojną, w latach 1919-1920 została przebudowana, otrzymała nowe maszyny i kotłownię, a komin podniesiono do wysokości 76 m. Stopniowo również zostały zelektryfikowane wszystkie miejscowości powiatu głogowskiego, a energia elektryczna z głogowskiej elektrowni była dostarczana liniami wysokiego napięcia również do powiatu wschowskiego. W czasie oblężenia miasta w 1945 r. urządzenia elektrowni głogowskiej uległy bardzo poważnemu zniszczeniu. W maju 1945 r. miasto pozbawione było elektryczności, a jedynym oświetlonym budynkiem była radziecka Komenda Miasta. Pierwsi głogowscy osadnicy znaleźli, nadającą się do uruchomienia prądnicę dawnego browaru Bertholda przy ul. Elektrycznej (stąd nazwa ulicy) i po naprawieniu jej przez Niemców - dawnych pracowników elektrowni, uruchomili ją 03.07.1945 r. podłączając do prowizorycznie naprawionej sieci miejskiej. Przez cały czas trwały jednak prace przy odbudowie elektrowni głogowskiej. Została ona wielkim nakładem pracy i przy pomocy władz miejskich Leszna, uruchomiona w czerwcu 1946 r. Elektrownia głogowska należała do miasta przez krótki okres czasu i już na jesieni 1945 r. została przejęta przez Zjednoczenie Energetycznego Okręgu Dolnośląskiego dyrekcję w Żarach. Miała ona moc 6,5 MW. Była jednym z poważniejszych zakładów pracy w Głogowie i zatrudniała 122 pracowników. 1963 r. uznano, ze produkowana przez nią energia elektryczna jest nieopłacalna i zakład zamknięto. Obecnie zakład należy do koncernu Energia Pro i zajmuje się dystrybucją oraz sprzedażą energii.