MENU
Kościół świętych Piotra i Pawła

Dodał: Zbigniew Franczukowski (bynio)° - Data: 2020-09-18 18:28:02 - Odsłon: 139
Rok 1897

Data: 2020:09:16 11:05:00  


Kościół św. Piotra Pawła – kościół parafii św. Barbary, położony przy ul. Nowogrodzkiej 51, w kwadracie ulic: Nowogrodzkiej, Emilii Plater, Wspólnej oraz św. Barbary. Pierwotnie na tym terenie znajdował się Cmentarz Świętokrzyski, na którym w 1783 roku powstała kaplica św. Barbary – istniejąca do dzisiaj jest najstarszym obiektem na terenie kościoła. Po powstaniu styczniowym cmentarz zlikwidowano, a grunty przeszły na własność miasta.

Przy kaplicy św. Barbary w 1866 roku erygowano wydzieloną z parafii św. Krzyża parafię św. Barbary, a jej pierwszym proboszczem został ks. Adam Wyrzykowski. W tym celu w 1881 roku kaplica została wyremontowana i prowizorycznie rozbudowana. Następca pierwszego proboszcza, ks. Władysław Seroczyński przedsięwziął w 1883 roku budowę neoromańskiej świątyni św. Piotra i Pawła, mając do dyspozycji fundusze zapisane w testamencie przez Teklę Rapacką. Do konkursu na projekt zgłosiło się trzech budowniczych, a ostatecznie wybór padł na Edwarda Cichockiego, któremu podczas prac pomagał Józef Pius Dziekoński. Prace rozpoczęto w kwietniu 1883 roku, a kamień węgielny 28 czerwca 1883 roku poświęcił abp Wincenty Popiel.

Murowany, trójnawowy kościół z ośmioboczną kopułą i ośmioma ołtarzami-kapliczkami wybudowany został do 1886 roku, a 29 czerwca 1886 roku został konsekrowany przez abpa Wincentego Popiela. Obok powstało także obszerne, neogotyckie Mauzoleum Przeździeckich projektu Jerzego Wernera. W latach 30. XX wieku dekorację kościoła uzupełniły sgraffitowe polichromie. We wrześniu 1939 roku, w wyniku eksplozji składowanej na przykościelnej terenie amunicji, zburzony został dach świątyni oraz sklepienie prezbiterium, jednak te uszkodzenia naprawiono w 1940 roku. Po upadku powstania warszawskiego świątynia została wysadzona w powietrze – ocalały jedynie fundamenty, figura św. Franciszka z Asyżu, ukryte w podziemiach obrazy, mocno uszkodzony był wielki ołtarz, a przed kościołem przetrwała figura Chrystusa i jawnogrzesznicy oraz jedynie częściowo stacje drogi krzyżowej. Tym samym była to jedyna warszawska całkowicie zniszczona świątynia.

Budowę właściwie całkowicie nowej świątyni, opartej o zachowane fundamenty oraz fragmenty dawnego kościoła, rozpoczęto 7 września 1946 roku w obecności abpa Antoniego Szlagowskiego, który położył pierwszą cegłę i dokonał poświęcenia placu budowy. Jego projektantem został Stanisław Marzyński, który nadał trójnawowej świątyni cechy modernistyczne z elementami socrealizmu, zaprojektował dwie dzwonnice oraz 50-metrową kopułę z latarnią i krzyżem. Fasadę ukończono w 1948 roku, bryłę świątyni z dachem w 1958 roku, a kopułę z latarnię wybudowano w 1975 roku. Świątynię dwukrotnie, bo 17 listopada 1957 roku i następnie 4 października 1979 roku, poświęcił kardynał Stefan Wyszyński.
Źródło i więcej opisu:
/Petroniusz/

  • /foto/9458/9458283m.jpg
    1883
  • /foto/9458/9458287m.jpg
    1883
  • /foto/9487/9487066m.jpg
    1883
  • /foto/9487/9487071m.jpg
    1883
  • /foto/9458/9458286m.jpg
    1886
  • /foto/9257/9257331m.jpg
    1890
  • /foto/7129/7129760m.jpg
    1894
  • /foto/9171/9171890m.jpg
    1900 - 1905
  • /foto/8281/8281667m.jpg
    1908
  • /foto/8281/8281858m.jpg
    1908
  • /foto/10095/10095140m.jpg
    1920 - 1925
  • /foto/8527/8527783m.jpg
    1951

Cyfrowa Biblioteka Narodowa / www.polona.pl CBN Polona

Poprzednie: Budynek gospodarczy Strona Główna Następne: Budynek nr 16