Został ufundowany w 1622 przez późniejszego kasztelana gnieźnieńskiego Adama Przyjemskiego. Początkowo drewniany a następnie, od 1742 murowany, ulokowany jest na wzgórzu Goruszki (98 m n.p.m.), od którego czerpie swoją potoczną nazwę. Konsekracja miała miejsce w 1745. Konwent pierwotnie należał do wielkopolskiej prowincji reformatów pod wezwaniem św. Antoniego. W 1833 został objęty kasatą rządu pruskiego. Zakonnicy powrócili do niego w 1853, podejmując próbę organizacji nowej prowincji zakonnej, co faktycznie nastąpiło w 1855. W tym czasie klasztor przejściowo był siedzibą prowincjała i nowicjatu. Mimo kolejnej kasaty w 1875 cały czas pozostawał zamieszkały przez nielicznych zakonników aż do odrodzenia prowincji w 1923. W okresie międzywojennym mieściło się w nim studium prowincji. W czasie II wojny światowej był miejscem internowania okolicznego duchowieństwa i więzieniem politycznym oraz miejscem kaźni wielu ofiar niemieckiego nazizmu.
Za portalem Wikipedia