Pogrom w Tykocinie miał miejsce 25 i 26 sierpnia 1941 roku i był masowym mordem żydowskich mieszkańców Tykocina w okupowanej Polsce podczas II wojny światowej. Rankiem 25 sierpnia 1941 r. – zgodnie ze świadectwem Abrahama Kapicy – jak wyjaśniono także żydowskimi i polskimi pomnikami na obrzeżach miasta, Niemcy z 306 i 309 policyjnego batalionu nakazali wszystkim tykocińskim Żydom zebrać się na rynku, aby zostali oni „przesiedleni” do getta w Czerwonym Borze. Wkrótce wzięto z placu około 1400-1700 osób do miejsca kaźni w okolicznym lesie. Mężczyźni pomaszerowali pieszo. Maszerującym kazano uformować kolumnę czwórkową, a za pochodem długości ponad kilometra szła lokalna orkiestra klezmerów. Niemcy kazali klezmerom grać hatikvę. Niektórzy Żydzi zdołali się ukryć (siedemnaście osób) i przeżyć. Kobiety, dzieci i osoby w podeszłym wieku były strącane etapami do grobów przez oddział SS Einsatzkommando, pod dowództwem SS-Obersturmführera Hermanna Schapera. Egzekucja trwała dwa dni. Masowe egzekucje polskich Żydów kierowane przez Schapera miały miejsce w tym samym czasie w wielu wsiach i okolicach Białegostoku, w tym w Radziłłowie, Jedwabnem, Łomży, Rutkach, Wiznie, Piątnicy i Zambrowie.
WiKi