Budowę nowego szpitala w Lęborku rozpoczęto w 1882 roku. Jego uroczyste otwarcie z udziałem księcia pruskiego, wielkiego komtura pruskiego zakonu Joannitów Fryderyka Wilhelma Albrechta odbyło się 26 czerwca 1884 roku.
Szpital mieścił się on na ówczesnych rogatkach miasta. Dziś w tym miejscu stoi skrzydło szpitala wybudowane w latach 80-tych XX wieku (prostopadle do ulicy Zwycięstwa).
Szpital Johanniter Krankenhaus („Szpital Joannitów” od nazwy założycieli Suwerennego Rycerskiego Zakonu Szpitalników Świętego Jana, z Jerozolimy, z Rodos i z Malty) kosztował około 54 tysięcy marek. Fundusze na jego budowę pochodziły ze środków sześciu Rycerzy Zakonu. Dodatkowo rycerze wspierani przez ród Rexin pozyskali darowizny od lokalnych właścicieli ziemskich. 10 tysięcy marek na budowę pochodziło legatu Juliusa von Osten z Janowic. Budynek przeznaczono do leczenia 30 chorych. W roku 1909 dobudowano do niego nowoczesną jak na tamte czasy salę operacyjną. W roku 1914 tuż obok powstał budynek dla pacjentów leczonych na choroby zakaźne. Stoi on na terenie szpitala do dzisiaj. Budowę osobnego oddziału zakaźnego wymusiły regularne i śmiercionośne epidemie tyfusu i gruźlicy szalejące w Europie. Poza tym główny budynek szpitala był przepełniony. Po zagęszczeniu sal pacjentami limit 30 łóżek na budynek został znacznie przekroczony.
Przez pierwsze 25 lat szpitalem kierował dr Ernst Robert Bielitz, specjalista od chorób zakaźnych. W roku 1909 zastąpił go dr Nagorsen. Szpital za leczenie pobierał opłaty dzieląc pacjentów na trzy klasy. Opłata była zróżnicowana w zależności od standardu leczenia. Za leczenie w najniższej trzeciej klasie płaciły lokalne władze lub organizacje pomocowe. Za: