Szyb Eugeniusz na początku XX wieku funkcjonował jako jeden z dwóch głównych szybów wydobywczych kopalni Melchior. W latach 30. XX wieku już jako pomocniczy. Po 1960 roku - jako wentylacyjny. Pod koniec lat osiemdziesiątych filar szybu był bardzo zniszczony, co doprowadziło do bardzo ostrożnej i powolnej jego pracy.
Szyb był czynny do 1993 roku, po czym 8 lat stał opuszczony i popadał w dewastację. W 2001 roku zniknął bezpowrotnie z krajobrazu stacji Wałbrzych Główny.
Szyb Eugeniusz, którego głębienie rozpoczęto w roku 1889 pełnił funkcję szybu wentylacyjnego (wydechowego) i przeznaczony był do transportu materiałów i dorywczego zjazdu załogi. W 1973 roku były czynne trzy poziomy wentylacyjne: na głębokości 412m (poziom +94m), na głębokości 507m (poz. - 1,0m) i na głębokości 607m (poz. -101,0m). Pozostałe dwa poziomy wentylacyjne zlokalizowane na głębokościach 220,0m i 317,0m były wówczas otamowane. Głębokość szybu wynosiła 711m, przy czym dolny jego odcinek do głębokości 620m był zatopiony. Średnica szybu w świetle obudowy wynosiła 6m. Szyb miał dwa przedziały, zachodni, w którym zlokalizowano urządzenia wyciągowe i wschodni (podczas eksploatacji nieczynny).
Arek354