5
 |
 |
||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Park położony w centrum miasta, w jego starej części na wzniesieniu, po brzegu dawnej pradoliny Odry. Otoczony: od północy ulicą 1-go Maja, od wschodu terenem PKP z ulicą Kolejową, od południa ul. Armii Krajowej, a od zachodu ulicą Parkowa. Park jest własnością komunalną gminy Gryfino.
Powierzchnia 6,02 ha – to obszar całego parku. W północnej części parku, przy jednej z alejek znajduje się głaz narzutowy, na którym umieszczona jest tablica poświęcona patronce parku, gryfińskiej nauczycielce, poetce, ...
Park położony w centrum miasta, w jego starej części na wzniesieniu, po brzegu dawnej pradoliny Odry. Otoczony: od północy ulicą 1-go Maja, od wschodu terenem PKP z ulicą Kolejową, od południa ul. Armii Krajowej, a od zachodu ulicą Parkowa. Park jest własnością komunalną gminy Gryfino.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Powierzchnia 6,02 ha – to obszar całego parku. W północnej części parku, przy jednej z alejek znajduje się głaz narzutowy, na którym umieszczona jest tablica poświęcona patronce parku, gryfińskiej nauczycielce, poetce, malarce, miłośniczce przyrody. Od 1254 roku z chwilą założenia miasta do 1750 roku przebiegały tędy (wzdłuż obecnego parku) mury miejskie, wały obronne i fosa. Od południowo-zachodniej strony parku pozostał do dziś dobrze zachowany fragment murów z Bramą Bańską. Mury i Brama pochodzą z XIV wieku, pierwotna długość murów 1900 m, wysokość 9 m z licznymi wieżyczkami i dwoma bramami: jedna od północnej strony miasta – Szczecińska (już nie istniejąca), druga od południowej strony – Bańska. Brama Bańska stoi u wrót starego Gryfina, tędy przebiegał stary trakt w kierunku Widuchowej, Chojny, Bań. Po 1750 roku wały obronne rozplantowano, zasypano fosę i w miejscu obecnego parku utworzono działki. Gdy zabrakło miejsca na pochówek wokół kościoła utworzono na tym terenie (pod murami) cmentarz, na którym chowano w rodzinnych grobach zmarłych mieszkańców miasta. Cmentarz istniał przez 130 lat, gdy znów zaczęło brakować miejsca na pochówek, zorganizowano inne miejsce pochówku, które pełni tę rolę do dnia dzisiejszego. Teren po cmentarzu z czasem zmieniał się, ubywało nagrobków, a z racji ciekawej i różnorodnej roślinności był miejscem spacerów, wypoczynku – stawał się stopniowo parkiem. Do sześćdziesiątych lat XX wieku w parku jeszcze istniały neoklasycystyczne grobowce wzniesione na wzór świątyń greckich i starorzymskich. Pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia park miejski otrzymał imię S.A. Kalinowskiego. Był to zasłużony żołnierz radziecki, który zginął w walkach wyzwoleńczych o Pomorze Zachodnie. Tak było do 30 grudnia 2003 roku kiedy to uchwałą Rady Miejskiej w Gryfinie zdecydowano zmienić patrona parku i nadano mu nowe imię – Stanisławy Siarkiewicz. Stanisława Siarkiewicz urodzona w 1922 roku, była pierwszą po wojnie nauczycielką języka polskiego w gryfińskim Liceum Ogólnokształcącym. Pracowała w tej szkole od 1945 do 1977 roku. Jej pasją była nie tylko praca z młodzieżą, ale również pasja tworzenia. Jej otwartość i wrażliwość na otaczający świat zaowocowała licznymi pracami literackimi i malarskimi, w których zawarła piękno przyrody. |
|||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|