Pałac Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny położony jest we wschodniej części wsi, na jej koń­cu. Pałac wraz z parkiem zlokalizowany został po północno-wschodniej stronie zespołu. Obiekty gospodarcze umieszczono od południowego-wschodu i południowego-zachodu. Pałac przed wejściem poprzedzają dwie oficyny. Pierwsza wzmianka o siedzibie szlacheckiej w Długim Dolnym dotyczy roku 1672, kie­dy właścicielem majątku był Balthasar von Lüttwitz. Jego potomek Balthasar Friedrich, w latach 1730-1740, wzniósł barokowy pałac wraz z otaczającym go parkiem i ogrodem. W 1818 roku Długie Dolne przeszło na własność żony ostatniego męskiego potomka rodu von Luttwitz – Charlotty de domo von Kottwitz, a następnie na jej spadkobierców o tym samym nazwisku i pozostawało w rękach Kottwitzów do roku 1945. W roku 1845 zmie­niono pokrycie dachu pałacu z łupka na dachówkę karpiówkę. W roku 1872 dostawio­no do elewacji zachodniej ryzalit mieszczący klatkę schodową oraz balkon. W 1909 roku poddano remontowi drewnianą wieżyczkę wieńczącą frontową wystawkę, a w 20 lat póź­niej wykonano renowację rzeźbionej balustrady schodów przy fasadzie. Pałac jest muro­wany, tynkowany założony na planie prostokąta z aneksem od zachodu. Zbudowany zo­stał na wysokim podpiwniczeniu, zamknięty dachem mansardowym pokrytym dachów­ką karpiówką. Fasada pałacu skierowana w kierunku południowo-wschodnim jest dziewięcioosiowa. Osie okienne i drzwiowe przedzielają pilastry, zdwojone na narożach budynku. Okna par­teru i piętra otaczają profilowane uszakowate opaski. Przestrzenie między oknami kondy­gnacji wypełniają profilowane płyciny urozmaicone w połowie długości uskokowymi, ko­tarowymi gzymsikami. Jedynie w osi drugiej i ósmej gzymsiki są inne – mają formę łuku nadwieszonego. Różnicę wysokości między poziomem gruntu a przyziemiem pokonują czternastostopniowe, rozbieżne schody o dwóch biegach, ograniczone ażurową balustradą z opracowanymi dekoracyjnie słupkami rozpoczynającymi biegi. Drzwi wejściowe osadzo­ne zostały w otworze zamkniętym łukiem spłaszczonym i obwiedzione profilowaną opaską przechodzacą na łuku w archiwoltę, spiętą na środku uszakiem. Wejście flankują trójkątne filarki. Nad wejściem, w partii piętra rozciąga się balkon, ograniczony ażurową balustradą o falistej linii, zakończonej po bokach wazami. Trzy środkowe osie fasady wieńczy w dachu trójosiowa, duża, murowana wystawka zamknięta czterospadowym daszkiem, przechodzą­ca dalej w baniastą wieżyczkę z sygnaturką. Elewacja ogrodowa opracowana została podob­nie pod względem detalu. W stosunku do reprezentacyjnej fasady, charakteryzuje się jed­nak mniejszą dekoracyjnością. Zamiast portalu wejściowego widnieją zwykłe prostokątne drzwi, brak także balkonu z balustradą. W tym miejscu, pod płyciną okna pierwszego pię­tra umieszczono gzyms z ornamentem kostkowym. Trzy osie środkowe zaakcentowane zo­stały wystawką w połaci dachowej, którą zamyka trójkątny daszek. Wejście poprzedzone zostało jednobiegowymi schodami położonymi prostopadle do lica elewacji. Elewacja pół­nocno-wschodnia jest pięcioosiowa, opracowana w stylistyce analogicznej do fasady i ele­wacji ogrodowej. Przez całą wysokość biegnie sześć pilastrów, między którymi umieszczo­no okna z dekoracyjnymi płycinami nad i podokiennymi. Do elewacji bocznej, południo­wo-zachodniej przylega aneks zamknięty dachem dwuspadowym wraz z tarasem wspar­tym na filarach połączonych dużymi arkadami. Taras ograniczony został kamienną, ażuro­wą balustradą, nawiązującą formą do balustrady schodów fasady. Rozplanowanie wnętrz pałacowych jest dwuipółtraktowe z wąskim korytarzem dzielącym pałac wzdłuż na dwie połowy. Za wejściem rozciąga się obszerny hall, z którego prowadzi przejście przez korytarz do wielkiej sali od strony ogrodowej. Klatka schodowa mieści się w północnej części kory­tarza, na jego zakończeniu. Duże, dwubiegowe schody z podestem zajmują północno-za­chodnią część przyziemia aneksu, komunikując piwnice z wyższymi kondygnacjami. Piw­nice pałacu są przesklepione, podobnie jak część wnętrz parteru. Pozostałe sale zamykają stropy z sufitami i częściowo zachowanymi sztukateriami. Po II wojnie światowej majątek przeszedł na rzecz Skarbu Państwa w zarządzie PGR. Od początku lat 90. XX wieku zarządzany był przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Pań­stwa. Obecnie jest w rękach prywatnych. Obiekt jest użytkowany na cele mieszkalne, zago­spodarowany i na bieżąco remontowany. Izabela Ciesielska Źródło: "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"