W miejscu tym w XV w. istniał już drewniany dworek Słupskich. W latach 1554-1580 Kasper Suski wzniósł na jego miejscu drewniano-kamienny dwór obronny. W latach 1608-1630 Piotr Komorowski przebudował tę skromną siedzibę na okazałą rezydencję magnacką, wzorowaną na zamku królewskim w Krakowie. W niespełna sto lat później Anna Wielopolska przeprowadziła kolejną rozbudowę wznosząc dwie dodatkowe wieże. W drugiej połowie XIX w. za czasów Branickich rozebrane zostało skrzydło wschodnie wraz z bramą wjazdową a park otoczono kamiennym murem. W latach 1882-1887 Władysław Branicki podjął kolejną restaurację zamku zatrudniając wybitnego architekta Tadeusza Stryjeńskiego, który również odbudowywał zamek po pożarze, który miał miejsce w dniach 2 - 4 marca 1905 r. W czasie I wojny światowej w zamku znajdował się szpital wojskowy. W czasie II wojnie światowej zamek, jako budowla nie uległ zniszczeniu, natomiast przepadły bezcenne zbiory biblioteczno-muzealne i wyposażenie wnętrz w wyniku działania obydwu okupantów. W latach 1957-1968 w zamku mieściło się Liceum Ogólnokształcące z internatem. Dnia 12 czerwca 1975 r. zamek został przejęty przez Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu dzięki zaangażowaniu prof. Jerzego Szablowskiego. Pod koniec lat '90 zamek stał się własnością Gminy Sucha Beskidzka. (Barbara Woźniak, Grzegorz Wysmołek - "Sucha Beskidzka portret miasta").