Mury obronne i bramę zwaną Bańską lub św. Jerzego zaczęto budować po 1284 roku, gdy książę zezwolił miastu na budowę obwarowań. Kamienne mury na obwodzie 1900 metrów nie powstały z pewnością bezpośrednio po tej dacie, zapewne w pierwszej kolejności otoczono miasto wałem ziemnym, później zdwojonym od strony wschodniej, gdzie naturalne warunki obrony były najmniej korzystne. Mury wzniesiono z kamienia polnego układanego w grube warstwy, wyrównywane co ok. 1m drobnymi kamykami i okrzeskami. Obecna wysokość murów nie przekracza 4 metrów pierwotnie sięgała około 6m. W regularnych odstępach przed linią muru występowały prostokątne czatownie otwarte od strony miasta. Już podczas wojny trzydziestoletniej mury, zwłaszcza na odcinku zachodnim, często podmywane przez wody Regalicy, nie miały znaczenia militarnego. W latach 1750 - 77 wały uległy likwidacji. Do roku 1939 zachowało się około 35% pierwotnej długości murów. Obecnie w najlepszym stanie pozostaje odcinek na południowo - wschodnim narożu miasta, przylegający do parku. Ma on około 70 metrów długości, 4 m wysokości i od 1,0 do 1,5 m grubości. Na tym odcinku wyraźnie widać sposób budowy muru - regularny układ sześciu warstw. Do roku 1876 mur ten ciągnął się dalej wzdłuż parku aż do miejsca po Bramie Szczecińskiej. W tymże 1876 roku postanowiono przedłużyć ulicę Fischerstrasse (dziś 1 Maja) do dworca kolejowego. Przy okazji rozebrano i sprzedano cały ciąg muru przy parku. Uzyskano 542 m3 kamienia, którego użyto do wybrukowania dzisiejszej ulicy Bałtyckiej i odcinka szosy Wełtyń - Gardno. Na zachód od Bramy Bańskiej biegnie odcinek silnie zniszczonego muru o wysokości nie przekraczającej 3 metrów. Tutaj w roku 1910 rozebrano 10 metrów muru w celu przedłużenia ulicy Kościelnej. Na północnym obrzeżu Starego Miasta zachowały się również dwa fragmenty muru po obu stronach ulicy Bolesława Chrobrego.