Pierwszy pałac zbudowany w 1609 roku (brak danych nt. właścicieli), wielokrotnie przebudowywany, w 1845 roku należał do hrabiny Antoinette Magnis, kolejnymi właścicielami do 1946 roku byli członkowie rodziny von Pfeil.
W 1907 stary pałac został zburzony przez ówczesnego właściciela Gűntera von Pfeil z powodu niefunkcjonalności i przypuszczalnie zbyt dużych kosztów utrzymania i renowacji. Przy ogólnym niezadowoleniu reszty rodziny zastąpiła go modna willa. Integralną część dworu stanowi zachowany do dziś park, do którego prowadzi ozdobna brama z herbami von Pfeil na skrzydłach, od niej do pałacu biegnie aleja grabowa. W południowo-zachodnim narożu parku zorganizowano pagórek widokowy. Obok widać ślad cokołu dawnej rzeźby. Park – najstarsze drzewa liczą 200 lat, pozostałe 150-100, są wśród nich buki purpurolistne i strzępolistne, choina kanadyjska, cisy, dęby szypułkowe i bezszypułkowe, lipy, tulipanowce amerykańskie, sosna czarna, limba, platany, jałowce chińskie. Łącznie 49 gatunków i odmian, w tym 25 krajowych i 24 obce. Ostatnimi właścicielami i mieszkańcami romantycznej willi w Dolnym Przerzeczynie byli Erich von Pfeil z małżonką Ewą z domu von Salza.
Po wojnie pałac przejęło PGR, co pozwoliło zachować obiekt w dobrym stanie. Zadbany park jest dzisiaj miejscem spacerów mieszkańców i kuracjuszy.
Za autorką książki panią Bożeną Mirek