W 1474 r. wzmiankowany jako pałac nawodny. W 1604 r. otoczony wałem ziemnym dwór składał się z trzech dużych i jednego małego pomieszczenia z których dwa były przesklepione, kuchni ze studnią i przesklepionej piwnicy. Przed 1744 r., hrabia Franz Ludwig Xawer Weighard z zamiarem utworzenia w dworze przeoratu zakonu cystersów, adoptował renesansowy układ parteru, dobudował drugą kondygnację i nadał elewacjom barokowy wystrój. Powstało założenie murowane, dwukondygnacyjne, dwutraktowe na planie prostokąta, kryte dachem czterospadowym z lukarnami. Siedmioosiowe elewacje ozdobione zostały pilastrami w wielkim porządku i architektonicznym portalem zwieńczonym naczółkiem. Wtedy również zasypano fragmenty fosy i urządzono duży prostokątny podjazd. Kolejną przebudowę zamku zakończoną w 1858 r., podjęła Carolina baronowa von Wimmersberg z domu von Mettich. Zachowano artykulacje wertykalną elewacji, podziały pilastrowe zastępując lizenami. Nadbudowano zdobioną lizenami trzecią kondygnacje ponad trzema środkowymi osiami, nad bocznymi - mezzanino. Części przykryto dachami odpowiednio cztero- i trójspadowymi. Przed 1868 r. Rudolf Bernhard hrabia Stillfried wg wzoru Karla F. Schinkla dla zamku w Muskau z ok. 1817 r. dobudował od pn. dwukondygnacyjny trakt z trójosiowym ryzalitem, na narożach wzniesiono trzykondygnacyjne cylindryczne wieże w których umieszczono klatki schodowe. Ok. 1900 r., przebudowano klatkę schodową , Franz de Paula von Stillfried-Mettich wykonał strop werandy znajdującej się w drugiej kondygnacji traktu. Pod koniec II wojny światowej pałac wykorzystywano jako składnicę muzealną części zbiorów Archiwum Miejskiego Wrocławia. W latach 60. XX w., przebudowano wnętrza, wtórnie dzieląc je ścianami działowymi i zaadoptowano na potrzeby PGR-u. W 1975 r., przeprowadzono remont pałacu.
Obecnie pomieszczenia zajmowane są przez lokatorów.