Dziadek mój, maszynista Ostbahnu, opowiadał mi, że na Dworcu Gdańskim były przygotowane stanowiska postojowe, na których zatrzymywały się pociągi sanitarne, gdzie sprawdzano stan techniczny wagonów, uzupełniano wodę, zabierano zmarłych żołnierzy etc. W niedużej odległości od torów postojowych był najzwyklejszy peron dla pasażerów pociągów osobowych. W czasie postoju pociągu sanitarnego, na peronie gromadził się tłum ludzi. Ludzie stali w zupełnej ciszy, co nadawało niesamowitości temu widokowi. Był rok 1944, buta niemiecka zdecydowanie zmalała, a Niemcy nawet początkowo sądzili, że był to wyraz solidarności ze zmasakrowanymi na wschodnim froncie żołnierzami. Gestapo zorientowawszy się w rzeczywistych intencjach Polaków, zakazało tych zgromadzeń. W związku z tym powstał okupacyjny wic: ciszę przyglądających się zatrzymanemu pociągowi szpitalnemu, zakłócił jakiś podpity jegomość. Jakaś niewiasta zaczęła go rugać: bądź pan cicho do jasnej cholery, nic nie słychać! A co ma być słychać?- pyta zdziwiony pijaczek. Nie wiesz pan?- odpowiada kobiecina- szwabskich jęków.