Pałac Pod Blachą to późnobarokowa budowla obok Zamku Królewskiego w Warszawie. Początkowo stała w tym miejscu jednopiętrowa kamienica wzniesiona w roku 1651 przez królewskiego płatnerza. Zniszczona w roku 1657 przez wojska Rakoczego została następnie rozbudowana w latach 1698-1701 na pałac dla Jerzego Dominika Lubomirskiego. W latach 1720-30 pałac przebudowano w stylu późnobarokowym jednocześnie dobudowując dwa skrzydła boczne i przykrywając go blachą (jej zawdzięcza swoją obecną nazwę "Pałac Pod Blachą"). W roku 1777 pałac zakupił Stanisław August Poniatowski przeznaczając go dla dworzan i włączając do zabudowań zamkowych. W latach 1813-1820 pałac był własnością Marii Teresy z Poniatowskich Tyszkiewiczowej, która sprzedała to carowi Aleksandrowi. Po odbudowie spalonego w czasie II wojny pałacu w jednym ze skrzydeł, na krótko, ulokowano Archiwum Główne Akt Dawnych, które pod koniec roku 1951 zaczęto przenosić do Pałacu Raczyńskich przy ul. Długiej. Obecnie pałac pełni funkcje muzealne i edukacyjne.
Petroniusz na podstawie