Drewniany kościół katolicki, wybudowany w latach 1928–1929 w Zabrzu, wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego.
Na skutek migracji ludności dzielnica Zabrza, Poremba, była zamieszkiwana przez przeszło 5 tys. katolickich wiernych po I wojnie światowej. Z tej przyczyny postanowiono wybudować tamże nowy kościół; inicjatorem przedsięwzięcia był proboszcz parafii św. Franciszka w Zabrzu, ks. Józef Bennek, do jego realizacji przystąpiono dopiero w latach 20. XX wieku, parafia św. Franciszka 13 kwietnia 1926 roku nabyła działkę od Groegera pod budowę nowej świątyni. Fundatorami były następujące podmioty: Kuria Biskupia we Wrocławiu, Państwowy Zespół Kopalń oraz Górnośląski Zakład Koksowniczy.
Kierownikiem budowy i projektantem świątyni był Karl Kattentidt, budowniczy rejencyjny, natomiast radca budowlany Beck wykonał dokumentację techniczną. Zdecydowano się na drewno jako główny budulec z uwagi na ryzyko wystąpienia szkód górniczych. Prace budowlane zostały rozpoczęte 16 maja 1928 roku, a 8 lipca 1928 roku ks. Józef Bennek wmurował kamień węgielny w krypcie pod prezbiterium. Świątynia powstała w latach 1928–1929, mimo że pozwolenie na budowę otrzymano dopiero w 1929 roku. Całkowity koszt budowy wyniósł 360 tys. marek.
25 sierpnia 1929 roku ks. Józef Bennek dokonał benedykcji nowego kościoła[2][3]. 23 lutego 1930 świątynia zyskała status lokalii podległej parafii św. Franciszka[2]. 30 sierpnia 1932 roku biskup sufragan Walenty Wojciech dokonał konsekracji świątyni. 4 sierpnia 1937 kard. Adolf Bertram wydał dekret podnoszący dotychczasową lokalię do rangi kuracji, który wszedł w życie 1 października tegoż roku. Po II wojnie światowej kuracja została uznana przez władze kościelne bez dekretu za samodzielną jednostkę – parafię św. Jadwigi w Zabrzu.
W latach 1994–2001 kościół był remontowany, zamontowano wówczas 18 nowych witraży oraz nabyto obrazy przedstawiające Matkę Boską Nieustającej Pomocy oraz Jezusa Miłosiernego.
8 czerwca 2008 roku kościół został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa śląskiego; znajduje się również na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego.
Budowla drewniana posadowiona na płycie żelbetowej o masie 57 ton, na planie owalnego dwunastoboku z czterema ośmiobocznymi wieżami narożnymi w stylu modernizmu z elementami ekspresjonizmu. Kryty wysokim dachem wielospadowym wykończonym dachówką ceramiczną, hełmy wież kryte blachą miedzianą.
We wnętrzu umieszczono sześć ołtarzy. Ołtarz główny w postaci tryptyku wykonał Franz Schink, rzeźbiarz z Bytomia. Na belce tęczowej umieszczono Grupę Ukrzyżowania w postaci rzeźb. Na stropie zamontowano kasetony, na niektórych otynkowanych ścianach naniesiono malowidła Na emporze organy z 1833 roku zbudowane przez firmę Gebrüder Walter, które umieszczono w kościele w 1930 roku, wcześniej znajdowały się w Lutyni niedaleko Wrocławia.

Za