Cmentarz był duży- większy od obecnego miejsca. Od południa odgrodzony był murem, a od ulicy Bogedaina ogrodzeniem z kutego żelaza. Kilkanaście metrów za murem wiła się nieistniejąca już uliczka, wokół było pustkowie- najbliższe domy znajdowały się przy ul. Tarnogajskiej. Cmentarz znajdował się na południowo- wschodniej rubieży obronnej i do końca marca był w rękach niemieckich. Do kapitulacji stanowił ziemię niczyją między ustabilizowanymi liniami frontu, choć parę razy przechodził z rąk do rąk. Na istniejącym do dziś placyku na terenie POD Pokój było stanowisko artylerii p. lot. Mimo ciężkich walk wcale nie był aż tak mocno zniszczony; na cmentarzu były piękne, okazałe grobowce. Przemieszczenie się po cmentarzu przypominało wędrówką po śladach tragicznie zaginionej cywilizacji. Wszystko było zastygłe w czasie, podległe jedynie wszędobylskiemu działaniu przyrody. Zjawisko ludzkiej dewastacji jeszcze 20 lat po wojnie było nieznane- panowało jakby niepisane prawo, nakazujące szacunek temu miejscu. Dodam, że ulica nie miała utwardzonej nawierzchni i oświetlenia, co w połączeniu z bezludziem, nadawały temu miejscu niesamowitej scenerii. Vorwerkowi za fotkę vln Dkn.