Pod koniec XIX wieku na terenie majątku dworskiego odkryto źródła wód mineralnych (solanki jodowo–bromowe) o mniejszym stężeniu niż solanka ciechocińska. Do 1920 roku, gdy Ciechocinek, był oddzielony od Torunia granicą, Czerniewice ze źródłem leczniczej solanki były dla torunian ulubionym miejscem wypoczynku. Dobre przyjęcie gości zapewniała restauracja z krytym tarasem i widokiem na Wisłę. W 1898 r. otwarto zakład kąpielowy. W roku 1907 w letnie niedziele do Czerniewic dowoziło gości aż pięć toruńskich parowców z muzyką. W okresie międzywojennym powstało uzdrowisko dla kilkunastu kuracjuszy. Zakład powstał dzięki inicjatywie ówczesnego właściciela majątku Józefa Modrzejewskiego, w sąsiedztwie lasów iglastych porastających wydmowe tereny Puszczy Bydgoskiej. Likwidacja po pierwszej wojnie światowej granicy między Toruniem i Ciechocinkiem przyczyniła się do zmniejszenia popularności Czerniewic, mimo to działalność wypoczynkowo-uzdrowiskowa funkcjonowała nadal. W okresie powojennym istniał tu folwark miejski, który został włączony do miasta.