Michał Kajka (1858-1940) - poeta ludowy, działacz ruchu polskiego w Prusach Wschodnich, twórca pieśni religijnych, mazurskich humoresek, wierszowanej publicystyki. Jego życie i twórczość to znakomita ilustracja dziejów Mazur w trudnym okresie schyłku XIX i pierwszej połowy XX wieku.
Pomnik dłuta Balbiny Świtycz-Widackiej przedstawia poetę ze znakiem rodła (symbol Związku Polaków w Niemczech) w otoczeniu dzieci. Za model posłużył syn poety Adolf. Pomnik odsłonięto w setną rocznicę urodzin poety.

Kajka był Mazurem z krwi i kości. Przyszedł na świat we wsi Skomack Wielki. Po ślubie z Wilhelminą Karasiówną przeprowadził się do rodzinnej wsi swojej wybranki – Ogródka. Pierwszy swój utwór opublikował w „Mazurze” Jana Karola Sembrzyckiego w 1884 roku. Kajka publikował także w Gazecie Ludowej i Pruskim Przyjacielu Ludu. Układał pieśni religijne w duchu luterańskim, pisał mazurskie humoreski, uprawiał wierszowaną publicystykę. Działał w ruchu polskim w Prusach Wschodnich, sprzeciwiał się hitleryzmowi. Kajka opowiadał się za podtrzymaniem wśród Mazurów języka polskiego, co wynikało wprost z chrześcijańskiego przekonania, że Stwórcę należy chwalić „macierzyńską mową”. Twórczość oraz koleje losu Michała Kajki i jego rodziny to nieocenione źródło wiedzy na temat skomplikowanych dziejów Mazurów w dawnych Prusach Wschodnich i w powojennej Polsce.