| |
|
|
|
|
|
|
Elewacja południowa - Hala Ślubów (dawna fasada)
|
|
|
|
|
|
|
Za faktyczny czas doprowadzenia kościoła świdnickiego do stanu surowego należy przyjąć okres od momentu rozpoczęcia prac ciesielskich w maju 1656 r. do ich obioru i przekazania kościoła parafii w listopadzie 1657 r. Surowe odeskowanie ścian i stropów kościoła było widoczne we wnętrzu aż do lat 90. XVII w., kiedy parafia zleciła wykonanie wystroju malarskiego wnętrza Pierwotny kościół Pokoju w Świdnicy powstał na planie krzyża o jednakowej długości dłuższych ...
Za faktyczny czas doprowadzenia kościoła świdnickiego do stanu surowego należy przyjąć okres od momentu rozpoczęcia prac ciesielskich w maju 1656 r. do ich obioru i przekazania kościoła parafii w listopadzie 1657 r. Surowe odeskowanie ścian i stropów kościoła było widoczne we wnętrzu aż do lat 90. XVII w., kiedy parafia zleciła wykonanie wystroju malarskiego wnętrza Pierwotny kościół Pokoju w Świdnicy powstał na planie krzyża o jednakowej długości dłuższych ramion korpusu nawowego i krótszych ramion transeptu, bez wyodrębnionej przestrzeni dla ołtarza. Zarówno trójnawowy korpus, jak i trójnawowy transept wykonano w układzie bazylikowym, z dachami dwuspadowymi nad nawami środkowymi i dachami pulpitowymi nad nawami bocznymi.(...) Główne wejścia do kościoła znajdowały się w środkowym przęśle szczytowej elewacji zachodniej korpusu nawowego oraz szczytowej elewacji południowej  i północnej transeptu, akcentując za każdym razem oś środkową. Oprócz głównych wejść do kościoła prowadziły jeszcze mniejsze wejścia boczne, po jednym w środkowym przęśle elewacji naw bocznych korpusu po stronie południowo-wschodniej i południowo-zachodniej, północno-zachodniej i północno-wschodniej. Kolejne cztery wejścia boczne znajdowały się w skrajnych segmentach elewacji naw bocznych transeptu przed korpusem. Trudno ustalić liczbę i lokalizację wejść w szczytowej elewacji wschodniej korpusu głównego, ponieważ jej konstrukcja jest w całości wtórna. Istnienie drzwi głównych na osi elewacji wydaje się mało prawdopodobne, ponieważ prowadziłyby one bezpośrednio do chrzcielnicy, stojącej niegdyś za ołtarzem, oraz na tyły ołtarza. Uwzględniając aspekty funkcjonalne, można jednak przypuszczać, że w elewacji tej istniało jedno wejście prowadzące bezpośrednio do zakrystii oraz drugie prowadzące do miejsc dla wiernych na parterze. Na hipotetycznej rekonstrukcji umieszczono je w środkowych segmentach skrajnych przęseł nawy środkowej zgodnie z lokalizacją obecnych wejść. Na dolną i górną emporę prowadziło sześć wewnętrznych schodów dwubiegowych łamanych, rozmieszczonych pojedynczo w narożnikach południowo-zachodnim i północno-zachodnim korpusu nawowego oraz we wszystkich czterech narożnikach transeptu. (...) Korpus kościoła ma ok. 44,75 m długości i ok. 20,50 m szerokości, a południowy i północny transept – ok. 5,50 m długości i ok. 20,50 m szerokości. Wysokość do stropu wynosi w korpusie i transepcie w nawach bocznych ok. 9,25 m, w nawie środkowej ok. 15,00 m.(...) Pierwotna kolorystyka konstrukcji szkieletowej kościoła Pokoju w Świdnicy była zbliżona do kolorystyki zastosowanej w Jaworze. Różniła się tym, że na wypełnieniach występowała dodatkowa szaroczarna linia w odległości ok. 5 cm od elementów konstrukcyjnych, tak zwana linia towarzysząca, wywołująca efekt przestrzenny. Ślady tej kolorystyki odkryto m.in. pod oszalowaniem strefy górnych okien korpusu nawowego po stronie południowej. Za faktyczny czas doprowadzenia kościoła świdnickiego do stanu surowego należy przyjąć okres od momentu rozpoczęcia prac ciesielskich w maju 1656 r. do ich obioru i przekazania kościoła parafii w listopadzie 1657 r. Surowe odeskowanie ścian i stropów kościoła było widoczne we wnętrzu aż do lat 90. XVII w., kiedy parafia zleciła wykonanie wystroju malarskiego wnętrza.Od lat 60. XVII w. zaczęto dobudowywać lub wbudowywać loże dla rady kościelnej, szlachty, cechów, miast itd., a nieco później przedsionki przed wejściami.(opr. na podstawie: Kościoły Pokoju w Jaworze i Świdnicy w drugiej połowie lat 50.XVII wieku. Rekonstrukcja dziejów budowy i formy architektonicznej - autor ULRICH SCHAAF UNIWERSYTET MIKOŁAJA KOPERNIKA w: Rocznik Historii Sztuki, tom XLII PAN 2017
Pokaż więcej
Pokaż mniej
|
|
/
